آفت رویا‌پردازی

خواسته‌ها و نیازها باید متناسب با امکانات و ابزارهای در اختیارمان باشد تا به موفقیت برسند. وقتی خواسته و نیازی داریم ابتدا باید شرایط و امکانات‌مان را مورد بررسی قرار بدهیم که آیا برحسب آن می‌توانیم موفق شویم یا اینکه تنها غیرمنطقی انتظار پیروزی داریم. در زمینه انجام کارهای بزرگ چون پروژه‌های عظیم عمرانی در هریک از بخش‌های راه‌سازی یا سایر بخش‌ها چون نفت و پتروشیمی باید انطباق بین نیازها و امکانات وجود داشته باشد. عدم انطباق‌ها باعث می‌شود که در نهایت با شکست مواجه شویم. اگر در انجام پروژه‌ای موفق نمی‌شویم مساله اصلی به همین امر برمی‌گردد. ما ابتدا پروژه را تعریف می‌کنیم بعد تازه به امکانات و ابزارهایی که لازم داریم فکر می‌کنیم. مساله مالی نیز جزیی از همین زنجیره امکانات و ابزارهاست. وقتی ما در شرایط تحریم اقتصادی و کمبود منابع مالی قرار داریم باید پروژه‌ها به شکلی تعریف شوند که فراتر از توان‌مان نباشند. متاسفانه ما سال‌هاست می‌دانیم کمبود مالی مشکل اصلی پروژه‌های نیمه‌تمام کشور است اما بازهم پروژه‌هایی را تعریف می‌کنیم که خارج از واقعیت‌های استاندارد و بیشتر از توان‌مان است. ما حدود سه هزار پروژه عمرانی داریم که بیش از 120 هزار میلیارد تومان اعتبار برای به سرانجام رسیدن نیاز دارند. در این شرایط که دولت در تامین هزینه‌های جاری خود به علت تحریم‌ها و رکود اقتصادی با مشکل مواجه است چگونه می‌تواند این منابع را تامین کند. مساله، عدم ناتوانی پیمانکاران نیست. اتفاقاً پیمانکاران ما با انجام پروژه‌های بزرگ عمرانی در سال‌های قبل نشان داده‌اند هر زمان پول لازم به پروژه‌ها تزریق شده است توان انجام هر کار بزرگی را دارند. متاسفانه برخورد نامعقول با پروژه‌ها باعث شده تا این مساله مشکل‌ساز شود. وقتی سالانه ما در حدود 30 هزار میلیارد تومان اعتبار داریم باید بر این اساس اولویت بندی شود. نباید توقع داشته باشیم یک‌شبه هزاران پروژه نیمه‌تمام به سرانجام برسند. ما باید توقعات و انتظارات‌مان را در حد پول در جیب‌مان پایین بیاوریم. وقتی با مسائل رویایی برخورد می‌کنیم طبیعی است که برآوردهای منطقی و معقول هم نداریم و در مسیر مربوطه به جای انتخاب راه صحیح به بیراهه می‌رویم. در حال حاضر دیگر نباید از دولت انتظار داشته باشیم که بودجه لازم برای پروژه‌های بزرگ را بدهد، باید مردم را تشویق کنیم تا در آبادانی و توسعه مملکت نقش داشته باشند. باید عموم جامعه در ساخت راه‌ها و آزادراه‌ها و دیگر پروژه‌های عمرانی کشور سرمایه‌گذاری کنند. همه باید دست به دست هم دهند تا کارهای بزرگ انجام شوند. اینکه ما فقط شعار بدهیم که می‌خواهیم کار بزرگ انجام دهیم کافی نیست. باید صادقانه با مسائل برخورد کنیم. اگر پروژه‌ای ضعف دارد نباید پنهانکاری شود و باید اتفاقاً بررسی شود علت چیست. اگر نگاه توسعه در تمامی کشور حاکم شود و مردم هم در ساخت پروژه‌ها مشارکت داشته باشند قطعاً سریع‌تر در مسیر توسعه گام برمی‌داریم. اینکه گوشه‌ای بنشینیم و تنها از دولت انتظار داشته باشیم پول بدهد قطعاً نتیجه همین می‌شود که امروز اتفاق افتاده است. با وجود اینکه ما از نظر فنی و اجرایی توان بالایی داریم اما همیشه گرفتار مسائل مالی هستیم. تنها راهکار این مساله هم مشارکت مردمی است. اگر مردم در زمینه پروژه‌های عمرانی حضور فعال و نقش کلیدی داشته باشند قطعاً در آن کار موفق خواهیم شد. به هر حال توسعه هر کشوری از مشارکت عمومی حاصل می‌شود و نباید از این امر غفلت کنیم. هر چقدر زمینه‌های سرمایه‌گذاری مردمی تسهیل شود به همان اندازه می‌توانیم در آبادانی مملکت پیشرفت داشته باشیم.