قتل درخت

اصل پنجاهم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران مقرر کرده است: «در جمهوری اسلامی، حفاظت محیط زیست که نسل امروز و نسل‌های بعد باید در آن حیات اجتماعی رو به رشدی داشته باشند، وظیفه عمومی تلقی می‌گردد. از این‌رو فعالیت‌های اقتصادی و غیر آنکه با آلودگی محیط زیست یا تخریب غیرقابل جبران آن ملازمه پیدا کند، ممنوع است.»

با وجود گنجاندن چنین اصلی و در حالی که بر اساس اصل 110 قانون اساسی، مقام معظم رهبری نیز در سال 1394 سیاست‌های کلی محیط زیست را ابلاغ کرده‌اند، خروجی کاملاً برعکس بوده به گونه‌ای که امروز بخش‌های زیادی از کشور برای یک زندگی عادی، غیرقابل سکونت شده است.

اخیراً اخبار مربوط به قطع درختان در افکار عمومی بسیار جنجال به پا کرده است. از یک‌سو گزارش‌ها نشان می‌دهد بیش از چهار هزار درخت به بهانه ساخت پارکینگ در مازندران قطع شده و از سوی دیگر اخیراً شهردار تهران نیز اصرار دارد با قطع درختان قدیمی پارک قیطریه، مسجدی در این محل بسازد. اخبار مشابهی هم در هفته‌ها و ماه‌های گذشته به گوش رسیده که نشان می‌دهد اغلب دستگاه‌های اداری نسبت به مقوله محیط زیست بی‌توجه هستند. در این پرونده علاوه بر نگاهی به تجربه جهان و تحلیل شهرداری سبز و ارزش‌های حفظ طبیعت شهری و محیط ‌زیست طبیعی، ضمن اشاره به مصادیق، به این پرسش پاسخ می‌دهیم که چرا دستگاه‌های اداری در کشور ما ساخت‌وساز را به محیط زیست ترجیح می‌دهند؟