انتخاب محتوم اصولگرایان

روزنامه فرهیختگان در سرمقاله ابتدای هفته پیش خود با اشاره به «همایش سراسری همگرایی اصولگرایان» به تحلیل وضعیت این جریان پرداخت. در بخشی از این یادداشت آمده است: نشست اصولگرایان که هرچند قرار بود پیام عزم اصولگرایان برای وحدت را به رقبا ارسال کند، اما به سبب غیبت بسیاری از بزرگان این جریان در کنار سخنرانی چهره‌ای که مستقیم یا غیرمستقیم مسوول بسیاری از گسل‌های درونی امروز این جریان است، به تصویری تبدیل شد که هر چیزی از آن قابل برداشت بود جز وحدت و همگرایی.‌.. در بخش دیگری از این یادداشت آمده بود: ...‌به نظر می‌رسد صورت‌بندی‌های سیاسی نظام جمهوری اسلامی به‌ویژه پس از انتخابات ریاست‌جمهوری 1392 تغییرات عمده‌ای کرده باشد و با توجه به این تغییرات، جریان اصولگرایی باید موقعیت جدید خود را در جغرافیای سیاست ایران بازیابی کند. اگر این امر را بپذیریم که انطباق منافع، پایه و اساس هر ائتلاف و جبهه‌ای است، می‌توان نتیجه گرفت که امروز دیگر با هیچ چسبی نمی‌توان همه اجزای اردوگاه سابق جریان اصولگرا را در کنار هم قرار داد. امروز اکثریت بدنه جریان اصولگرا به همراه سابقون و بزرگان این جریان در بسیاری از موارد از سیاست‌های میانه‌روانه حسن روحانی و کابینه او به انحای مختلف ابراز رضایت کرده‌اند. سیاست‌هایی که مطمئناً با پیروزی نامزدهای اصلی جریان اصولگرا در انتخابات ریاست‌جمهوری، امکان اجرا نمی‌یافت. امروز بزرگان جریان اصیل اصولگرایی در مقابل یک انتخاب بزرگ قرار گرفته‌اند، انتخابی بین احساس و عقل. انتخابی احساسی با تاکید بر مرزبندی‌های گذشته بر اساس دلخوری‌ها و دعواهای چهار‌دهه پیش یا گزینش مسیری عقلانی و تدوین فهرست تازه از دوستان و دشمنان نو مبتنی بر منافع و اهداف روز. گزینش هر کدام از این دو مسیر، سرنوشت کاملاً متضادی را برای اصولگرایان به همراه خواهد آورد.