پیروزی شیرین

علاوه بر برقراری صلح با جدایی‌طلبان و تعامل با روسیه، پترو پروشنکو بایستی ساختار سیاست اوکراین را از نو بسازد. هنگامی که کشوری مجبور به حمله به یکی از فرودگاه‌های خودش است، وقتی که بخشی از قلمرواش توسط کشور همسایه به تصرف درآمده است و شورشیان مسلح در بخش دیگر کشور در حال تاراج و تجاوزند، ممکن است استدلال این نکته که بازگردانی صلح‌ و آرامش سخت‌ترین چالش رهبر آن نیست، امری عجیب به نظر رسد. اما پترو پروشنکو، رئیس‌جمهور جدید اوکراین، با وظیفه‌ای دشوارتر روبه‌روست: ایشان بایستی در‌صدد انحلال سیستم الیگارشی حاکم بر دولت اوکراین که تاثیر فراوانی در ایجاد آشوب این کشور داشته و خود آقای پروشنکو در این سیستم شرکت داشته، برآید.
برگزاری انتخابات رئیس‌جمهوری اوکراین در 25 ماه می، به‌رغم مسائلی نظیر اقتصاد متزلزل اوکراین و نرخ ارز در حال سقوط آن، الحاق کریمه به روسیه و بی‌ثباتی‌های به وجود آمده توسط کرملین در بخش‌های شرقی اوکراین، امری بسیار ستودنی است. همچنین پیروزی آقای پروشنکو در دور اول انتخابات امری بسیار خوشایند بود. ایشان با حمایت شدید در سرتاسر کشور به‌جز نواحی شرقی اوکراین نظیر دونتسک و لوهانسک که جدایی‌طلبان مسلح تا حد زیادی مانع از برگزاری انتخابات در آنجا شدند، در انتخابات برگزیده شد. به خاطر ترس روس‌ها از فاشیست‌های اوکراینی، کاندیداهای انتخاباتی جناح راست تنها به دو درصد آرای انتخاباتی دست یافتند که در مقایسه با آرای ملی‌گرایان در انتخابات اروپا در همان روز بسیار کمتر است. مقبولیت آقای پروشنکو در میان مردم اوکراین بیشتر از یولیا تیموشنکو، نخست‌وزیر اسبق فاقد اعتبار اوکراین، که با فاصله انتخاباتی زیادی در رتبه دوم قرار گرفت و همچنین آقای ویکتور یانوکوویچ، جانی بدنامی است که فرارش از کیو در ماه فوریه به اجرای انتخابات سرعت بخشید. یولیا تیموشنکو و ویکتور یانوکوویچ نبایستی نقشی در سیاست اوکراین بر عهده داشته باشند.
بسیاری از نیات آقای پروشنکو قابل ستایش‌اند. ایشان اعلام کرده است با جدایی‌طلبان شرق اوکراین که متوسل به خشونت نشده‌اند، گفت‌وگو خواهد کرد. اگر چه نبرد خونبار در فرودگاه دونتسک که منجر به کشته شدن ده‌ها تن از شبه‌نظامیان طرفدار روسیه شد، امکان تحقق هرگونه صلحی را دشوارتر ساخته است.
وحدتی بلندمدت با اتحادیه اروپا جزو اهداف اوست. به‌رغم اعمال غیر‌قانونی ولادیمیر پوتین در کریمه، پروشنکو قول داده است تا روابط اوکراین با روسیه را بهبود بخشد، اگر چه هجوم جنگجویان چچنی به نواحی شرقی اوکراین این پروسه را پیچیده‌تر خواهد کرد. آقای پروشنکو تصمیم به اجرای انتخابات زودهنگام پارلمان دارد. این اقدام، گامی مثبت تلقی می‌شود زیرا مجلس اوکراین تعیین‌کننده چیدمان الیگارشی در این کشور است و می‌تواند آن را بهبود بخشد.
بزرگ‌ترین اشکال اینجاست که آقای پروشنکو، یک میلیاردر در صنعت شکلات‌سازی، خود عضو حزب الیگارشی و همچنین یک کهنه‌سرباز در مبارزات سیاسی خودخواهانه‌ای است که اوکراین را به چنین وضعیت اسفناکی کشانده است. او وزیر آقای یانوکوویچ بود و همچنین در دولتی حضور داشت که به دنبال آن انقلاب نارنجی اوکراین در سال 2004 شکل گرفت و در پی نزاع‌های گسترده منحل شد. میراث این دهه هدر‌رفته و همراه با ساخت‌وپاخت‌های مالی، دولتی به شدت فاسد است: پلیسی نادرست، دادگاه‌هایی دروغین، خدمات عمومی اسفناک و صنایع انحصاری.
در واقع فساد فراگیر، بیشتر از تفاوت‌های منطقه‌ای، اوکراین را به مرز از هم پاشیدگی و تجزیه کشاند. همین امر شهروندان اوکراینی را از دولت دورتر کرد و کارآفرینان را ناکام گذاشت و این اجازه را به سرمایه‌داران بزرگ داد تا آنکه تیول‌های محلی را تثبیت کنند. همه این عوامل باعث شد که اوکراین در برابر شکار روسیه آسیب‌پذیر شود. فساد و رشوه‌خواری و تبلیغات، جمعیت ناامید اوکراین را هدف قرار داد. آقای پروشنکو برای جلب نظر هم‌میهنان خود، مخصوصاً در شرق کشورش، اولین موضوع مهم را برخورد جدی دولت جدید با فساد اعلام کرد. در میان دیگر اصلاحات می‌توان به آزادسازی اقتصادی، سروسامان دادن به وضعیت سیاسی و تخلفات آشکار پلیس، دادستانان، ماموران مالیاتی و قوه قضائیه اشاره کرد. به طور خلاصه، این اقدامات به معنای منحل کردن سیستمی خواهد بود که در آن افرادی مشابه آقای پروشنکو رشد یافته‌اند.
این وظیفه‌ای دلهره‌آور است، اما آقای پروشنکو که زندگی‌اش را به خطر انداخته، ممکن است شهامت انجام آن را داشته باشد. متحدان غربی وی بایستی مشوق وی باشند -زیرا اگر او شکست بخورد و اوکراینی‌ها بار دیگر ناامید شوند، کشور آنها قطعاً می‌تواند درهم شکسته شود.