بازگشت امید

هشت سال گذشته به کرات در باب خطر جاده‌ای که کشور در آن پیش می‌رفت سخن گفته و نگاشته شده است. به خصوص در سال‌های پایانی که این جاده به دست‌اندازهای تند و سنگین رسیده بود، بسیار تاکید شد که هر لحظه پیش رو اثرات سنگین و غیر قابل جبرانی را به‌جا می‌گذارد. حال آنکه فرمان اجرا در دست مردانی بود که با قانون بیگانه بودند. به نظر می‌رسید مهم‌ترین اتفاق در یک سال گذشته که دولت دکتر روحانی زمام امور را در دست گرفته، حرکت دولت بر مدار قانون است. البته نباید از نظر دور داشت که از دولت باید به اندازه «اختیارات دولت» انتظار داشت. در این بین در خصوص فضای سیاسی اما و اگر‌ها برای دولت بیشتر می‌شود.

در باب سیاست خارجی معتقد هستم دولت موفقیت بی‌نظیری را ثبت کرد. آشتی با دنیا بر محور عزت و مصلحت امری نبود که در یک سال محقق شود حال آنکه دیپلمات‌های کار‌کشته تیم دکتر روحانی آن را ثبت کردند. فارغ از اینکه در نهایت چه نتیجه‌ای گرفته شود، شروع قابل تقدیر و نیازمند حمایت است.

از نخستین روزهای استقرار دولت روحانی در ساختمان پاستور مسوولان عالی‌رتبه‌ای که در سال‌های اخیر قطع ارتباط کامل با ایران را در دستور کار قرار داده بودند باز هم به یاد موقعیت مهم و استراتژیک ایران در صحنه بین‌الملل افتاده و دریافتند با رئیس‌جمهور جدید می‌توان با زبان منطق و از در تعامل سخن گفت. ایران به کنفرانس‌های مهم و حیاتی در عرصه سیاسی و اقتصادی بازگشت. صندلی‌های سازمان‌ملل در لحظات سخنرانی رئیس‌جمهور خالی نشد. بدون شک نمره دولت روحانی در گشایش فضای سیاست خارجی قابل قبول و حتی قابل تقدیر است.

بدبینی طی هشت سال گذشته بین سیاسیون تثبیت شده و تهمت به بساط هر روز و هر روز تبدیل شده بود. مردانی که زمام امور را در دست داشتند دلسوختگان انقلاب را هر روز به باد تهمت گرفته و هر روز برای مردم از سناریوهای پنهان سخن می‌گفتند -‌ حال آنکه پنهانی‌ترین تخلفات نیز در همین دولت انجام شد- و مردم مات و حیران به سناریوهای بی‌پایان بگم بگم‌های دولت نگاه می‌کردند. دوره تهدید و تهمت سپری شد گر‌چه بازماندگان دوران قبل در مجلس و بیرون از آن هنوز سعی بر احیای سنت‌های پوچ گذشته دارند. رئیس‌جمهور جدید از امید سخن می‌گوید و ارکان و نهادهای نظام را هر روز به چوب تازه‌ای نمی‌زند. دست در جیب ندارد که لیست‌های واقعی و توهمی بیرون آورد. از امید سخن می‌گوید و تدبیر. چشم به آینده دارد و جوانان را به آرامش و تلاش فرا‌می‌خواند.

بازگشت جنب‌وجوش به دانشگاه‌ها و سخن از چهره‌های مردمی که در سال‌های اخیر سخن از آنان ممنوع بود، دستاورد دیگر دولت یک ساله است. البته انتظار می‌رفت تا به امروز بسیاری از مسائل دیگر نیز تعیین تکلیف می‌شد اما قول دولت برای پیگیری موضوع هنوز قابل قبول است. از طرف دیگر رفع نگاه امنیتی بر جامعه دستاورد دیگری است که باید بر آن تمرکز بیشتر شود.

ایجاد فضایی سیاسی که جریان‌ها و احزاب بتوانند در آن فعالیت‌های آزادانه در چارچوب قانون داشته باشند البته امید و خواسته‌ای بحق است که تحقق آن تنها در گرو کار دولت نیست اما دولت نیز در این فضا سهم مخصوص به خود را دارد. تصور می‌کنم سهم دولت دکتر روحانی در یک سال نخست پرداخت شده است.

شاید تا گشایش کامل فضای سیاسی - که خواسته ملت و احزاب است- راه درازی در پیش باشد، اما نباید از یاد برد که سخت‌ترین قدم، نخستین قدم است. در فضای آرامشی که در دولت روحانی پدیدار شده است قدم‌های نخست با تدبیر و موفقیت در حال برداشته شدن است. سنگ نیز البته در این راه بسیار است.