این حجم از گردآوری اطلاعات خیلی کم است

این روزها بحث‌های زیادی بر سر اینکه چگونه و چه میزان دولت آمریکا اطلاعات مربوط به شهروندان و کاربران را ذخیره می‌کند در گرفته است، اما چیزی که واضح است این است که مردم تا زمانی که هدف این جمع‌آوری اطلاعات تروریست‌ها و یا کسانی باشد که در زندگی آنها اختلال ایجاد می‌کنند، با این نظارت هیچ مشکلی ندارند. اما گاهی اوقات به نظر می‌رسد سیستم‌های نظارتی که اجرا می‌شوند توان زیادی در هدف گرفتن قانون‌شکنان ندارند و تنها می‌توانند مردم عادی را هدف قرار دهند. مردمی که معمولاً درباره میزان اهمیت امنیت اطلاعات در فضای مجازی و حریم خصوصی صحبت می‌کنند معمولاً اعتراض خود را درباره ضبط مکالمات تلفنی و ای‌میل‌ها بیان می‌دارند، اما هنگامی که به آنها گفته شود این کار تنها با در دست داشتن مجوز‌های قانونی و حکم دادگاه و برای هدف گرفتن تروریست‌ها انجام می‌شود، معمولاً مشکلی با این موضوع ندارند. این موضوع فرض را بر این می‌گذارد که مردم تا زمانی که تروریست نباشند و یا با افراد ناجور در ارتباط نباشند، مشکلی برایشان به وجود نمی‌آید.

باید بدانیم که زیرساخت‌هایی که NSA بر پا کرده است تنها می‌تواند اطلاعات مربوط به احمق‌ترین، ابله‌ترین و سطح پایین‌ترین تروریست‌ها را به دست بیاورد. برنامه جمع‌آوری اطلاعات پریسم که وجود آن این روزها افشا شده است تنها سرورهای بزرگ‌ترین شرکت‌های خدمات‌دهنده آمریکا همچون اسکایپ، جی‌میل و آی‌کلاود را هدف می‌گیرد که هیچ کدام از آنها معمولاً حاوی اطلاعات مهم و احیاناً خطرناک و حیاتی نیستند. مثلاً گزارشی که در ژانویه ۲۰۱۲ با عنوان «جنگ‌گرایی: زمینی خونین برای ترویج جنگ‌گرایی» به وسیله سازمان اطلاعات و امنیت هلند منتشر شد بر این موضوع تاکید می‌کرد که جنگ‌گرایان و گروه‌های افراطی و تکفیری از گروه‌های بسیار هسته‌ای و مرکزی در وب استفاده می‌کنند. این گروه‌ها در بخش وب ژرف که به آن زیرشبکه (Undenet) نیز می‌گویند طبقه‌بندی می‌شوند و حجم زیاد و گسترده‌ای از آنها به وسیله موتورهای جست‌وجو طبقه‌بندی نمی‌شوند.

داده خاصی وجود ندارد

گزارش سازمان اطلاعات و امنیت هلند که نتوانسته است اندازه واقعی زیرشبکه را تخمین بزند از گزارش دانشگاه برکلی کالیفرنیا استفاده کرده است که آخرین تخمین علمی از اندازه کل شبکه جهانی وب است. بر اساس تحقیقات دانشگاه برکلی تنها 2/0 درصد از کل حجم داده‌هایی که درون وب قرار دارند قابل جست‌وجو هستند. بقیه وب احتمالاً اصلاً قابل جست‌وجو نیست و از زمان انتشار گزارش تاکنون نیز احتمالاً میزان قابل جست‌وجو درون وب باز هم به نسبت کاهش پیدا کرده است. در سال ۲۰۱۰ گوگل گزارشی منتشر کرد که بر اساس آن بیان شده بود گوگل حداکثر تنها حدود 004/0 درصد از کل اطلاعات موجود روی اینترنت را فهرست کرده است. وب‌سایت‌هایی که سعی در جذب مخاط دارند تمام سعی خود را می‌کنند تا به خوبی در جست‌وجوهای مرتبط با مطالب خود در موتورهای جست‌وجو مانند گوگل پیدا شوند، اما تروریست‌ها و خرابکاران هیچ انگیزه‌ای برای پیدا شدن ندارند و ترجیح می‌دهند در سیاهی و ناپیدایی باقی بمانند و به همین دلیل در زیرشبکه باقی می‌مانند.

گزارش سازمان اطلاعات و امنیت هلند اذعان می‌دارد: «کسانی که به وسیله وب‌سایت‌های گروه‌های بنیادگرا تربیت و به نوعی بنیادگرا می‌شوند مراحل زیادی را برای دستیابی به اطلاعات انجام می‌دهند. فعالیت‌های مجازی آنها معمولاً به سمت وب ناپیدا (invisible) حرکت می‌کند، آگاهی‌های امنیتی خود را افزایش می‌دهند و فعالیت‌های این گروه‌ها روز به روز بیشتر توطئه‌آمیز و خطرناک و ناپیدا می‌شود.» بنیادگرایانی که به دنبال هسته‌های مرکزی گروه‌های رادیکال می‌گردند، معمولاً افرادی را ملاقات می‌کنند چه روی خط و چه حضوری و آنها افراد مختلف را به سمت هسته‌های مرکزی راهنمایی می‌کنند. برای بسیاری از کسانی که به دنبال هسته‌های مرکزی گروه‌های بنیادگرا می‌گردند، پیدا کردن این گروه‌ها مانند رسیدن به یک آرامش پس از تلاشی بسیار زیاد است و معمولاً بدون مشکل و به سادگی کسی نمی‌تواند این گروه‌ها را پیدا کند.

هنگامی که اطلاعات وب سطحی (مخالف وب ژرف یا Undernet) پالایش می‌شوند، ممکن است به صورت اتفاقی اطلاعاتی از گروه‌های مرکزی و هسته‌های مختلف به دست بیاید. سازمان‌هایی همچون القاعده معمولاً از گروه‌های مخفی برای انتشار ویدئوها و مطالب تبلیغاتی خود استفاده می‌کنند، اما ممکن است اعضای بی‌دقت این گروه‌ها از شبکه‌های اجتماعی‌ای همچون یوتیوب برای پخش و انتشار این اقلام تبلیغاتی استفاده کنند. ارتباطات درون یک هسته مرکزی معمولاً به شدت کدگذاری شده‌اند. در سال ۲۰۱۲ یک دادگاه در کشور فرانسه یک فیزیکدان هسته‌ای به نام آدلین هیچیور را برای تعدادی عمل مجرمانه گناهکار شناخت، اعمالی همچون ترور و پخش نرم‌افزاری که در آن آموزش عملیات تروریستی داده شده است. نرم‌افزاری که این فرد آماده کرده بود به وسیله روش‌های بسیار پیشرفته‌ای کدگذاری شده بود تا هر کسی نتواند به محتویات آن دسترسی پیدا کند. روش‌هایی همچون کلیدهای RSA 2048bit و سایفر. بر اساس اطلاعات طبقه‌بندی‌شده‌ای که به وسیله گاردین منتشر شده است، شرکت‌هایی همچون گوگل، مایکروسافت (به همراه اسکایپ)، فیس‌بوک، اپل و دیگر غول‌های اینترنتی آمریکا درگیر پروژه پریسم هستند. هر کدام از این شرکت‌ها کلیدهایی اصلی برای دسترسی به اطلاعات کاربران خود و کدگذاری و کدبرداری از این داده‌ها دارند، البته این شرکت‌ها در اختیار گذاشتن اطلاعات مربوط به این کلیدها را برای NSA تکذیب کرده‌اند و نتیجه این است که یا دروغ می‌گویند یا NSA روش‌های دیگر را برای دست پیدا کردن به اطلاعات سرورهای این شرکت‌ها به دست آورده است.

روش‌های سنتی

حتی دسترسی کامل به اطلاعات سرورهای شرکت‌های بزرگ نیز نمی‌تواند به سیستم‌های امنیتی آمریکا برای دست پیدا کردن به هسته‌های مرکزی تروریست‌ها کمک کند. در واقع برای ورود به هسته‌های مرکزی این گروه‌ها بهتر است از روش‌هایی همچون ارسال یک مامور در درون این گروه‌ها و یا پیدا کردن یک خبرچین در درون این سیستم‌ها استفاده شود.

به طور مشابه وارسی تماس‌های تلفنی نیز نمی‌تواند روشی موثر در به دام انداختن تروریست‌ها باشد. تروریست‌ها معمولاً اینقدر احمق نیستند که از وریزون یا شبکه‌های مشابه استفاده کنند. مثلاً در سال ۱۹۹۶ که سازمان امنیت ملی روسیه می‌خواست یکی از تروریست‌های چچن به نام ژوخار دودایف را ترور کند از سیستم تلفن ماهواره‌ای استفاده کرد. این ماجرا مربوط به سال 1996 بود و امروزه که تروریست‌ها اطلاعات بیشتری از تکنولوژی‌های روز دارند از روش‌های بهتری برای مخفی شدن استفاده می‌کنند. در بهترین حالت، افشاگری‌هایی که انجام شده و شنودی که دولت روی اطلاعات انجام می‌دهد، باعث می‌شود گروه‌های تروریستی کمتر و کمتر از ابزارهای معمول و قابل شنود اینترنت استفاده کنند. علاوه بر این، تلاش‌های دولت بیش از آنکه برای گروه‌هایی همچون القاعده خطرناک و موثر باشد، تهدید‌کننده آزادی‌های فردی و اجتماعی در آمریکاست.