گوش‌های ناشنوا

در برهه‌ای از زمان زندگی می‌کنیم که هر روز خبر بحران‌های اقتصادی در رسانه به گوش و چشممان می‌خورد. وقتی که به دقت به تحلیل‌های انجام‌شده در مورد ریشه‌های بحران‌های اقتصادی در نقاط مختلف جهان می‌نگریم به این نتیجه می‌رسیم که این بحران‌ها ریشه در گوش‌های ناشنوا دارند؛ گوش‌های ناشنوای سیاستگذاران در برابر اخطارهای اقتصاددانان.

سرنوشت نرخ ارز در ایران مشخص نیست. قیمت خودرو، مسکن و سکه سر به فلک گذاشته است. صندوق‌های بازنشستگی با بحران مواجه هستند. چالش‌های محیط‌زیستی و آبی مردم را نگران کرده است. بیکاری جوانان تبعات اجتماعی و فرهنگی بسیاری را به وجود آورده است. مشکل از کجاست؟ آیا اقتصاددانان هنوز نتوانسته‌اند راه‌حلی برای مقابله با این چالش‌ها بیابند یا اینکه گوش شنوایی برای پیشنهادها و اخطارهای آنها وجود ندارد؟

خطای سیاستگذاری را می‌توان ریشه بحران‌های اقتصادی دانست. در واقع امروزه آنچه کشورها را به چاه بحران می‌اندازد، عملکرد مدیریتی است و از بد روزگار، مدیران ارشد کشورها سیاستمداران هستند. یعنی افرادی که به قیمت رسیدن به خواست‌های سیاسی خود اقتصاد را فدا می‌کنند و تنها زمانی به اقتصاددانان روی می‌آورند که با بحران‌های جدی مواجه می‌شوند و در آن شرایط هم راضی نمی‌شوند هزینه‌های درمان را بپردازند و گوش‌های خود را بسته نگه می‌دارند.

تجربه بحران بدهی در یونان و ابرتورم در ونزوئلا مثال‌های بسیار خوبی هستند که نشان می‌دهند سیاستگذاری‌های نادرست اقتصادی چه پیامدهایی می‌تواند داشته باشد. از این‌رو سعی کرده‌ایم به این سوالات پاسخ دهیم که ریشه‌های بحران اقتصادی در یونان و ونزوئلا چیست؟ بدهی‌های دولت یونان به اتحادیه اروپا و همچنین تورم افسارگسیخته در ونزوئلا چرا به وجود آمدند؟ آیا این بحران‌ها ریشه‌های سیاسی دارند؟ بی‌توجهی به نظریات اقتصادی تا چه اندازه روی این بحران‌ها موثر است؟

همچنین اینکه اقتصاد یونان و ونزوئلا امروزه با کدام چالش‌های اقتصادی دست‌وپنجه نرم می‌کند؟ چه اصلاحاتی در یونان و ونزوئلا برای گذر از بحران انجام گرفته و این اصلاحات تا چه حد موفق بوده است؟ اقتصاددانان چه آینده‌ای را برای اقتصاد یونان متصور هستند؟