سخنرانی نماینده

در جریان بررسی صلاحیت وزرای پیشنهادی دولت دوازدهم در مجلس، آنچه زیاد به چشم بینندگان پیگیر آمد، پرداختن به حواشی و بیان سخنان کمتر مرتبط به مساله اصلی از سوی نمایندگان مردم بود. ایرادی که اگر‌چه جدید نبود و پیش از این هم در همین مجلس و مجالس پیشین بارها و بارها دیده و شنیده شده بود اما این بار بیشتر در جامعه حقیقی و مجازی اثرگذار بود. فعالان رسانه‌ای و اعضای شبکه‌های مجازی بسیار به سخنان نمایندگان پرداختند و در کنار بازنشر تعداد اندک جملات طلایی و نطق‌های موثر، به لفاظی‌ها، تعارفات و حرف‌های خارج از دستور آنان نیز واکنش نشان دادند. قرآن‌خوانی و ادعیه‌خوانی‌های طولانی در مطلع کلام، شعرخوانی‌های کاملاً بی‌ربط به دستور جلسه، ابراز ارادت‌های طولانی، مدح و ثنای (بجا اما غیرضرور) شهدا و نیروهای نظامی، پرداختن به مسائل غیرمرتبط با موافقت و مخالفت در سخنرانی اغلب نمایندگان مردم در مجلس دیده می‌شد. در کنار این نقطه ضعف مشهود می‌توان به ضعف استدلال در مخالفت و موافقت با وزرای پیشنهادی در بخش مرتبط سخنان هم اشاره کرد که گاهی پایین‌تر از سطح انتظار از یک نماینده مردم بود. نطق‌های چند روزه در فرآیند اخذ رای اعتماد، جدا از نتیجه حاصل شده، نشانگر یک ضعف جدی در پارلمان کشور است که باید مورد توجه همین قوه قانونگذار قرار گیرد، این ضعف که چرا تا این اندازه نمایندگان مجلس، به غیر از چند نماینده باسابقه یا ناطق بالفطره، در سخنرانی فاقد مهارت یا کم‌مهارت هستند. سال 2010 تام هوپر، کارگردان بریتانیایی فیلمی به نام سخنرانی پادشاه (The Kind’s Speech) ساخت که توفیق قابل توجهی در میان منتقدان و تماشاگران کسب کرد. تنها در مراسم اسکار آن سال، فیلم در 12 رشته نامزد شد و در چهار رشته این جایزه معتبر سینمایی را کسب کرد. فیلم داستان ساده اما درخشانی دارد. پادشاهی که به واسطه لکنت، که ناشی از رویدادهایی در کودکی است و منشأ ناتوانی پزشکی ندارد، و خجالت از سخنرانی ناتوان است اما در نهایت با کمک یک پزشک گفتاردرمانگر می‌تواند بر لکنت و ناتوانی خود غلبه کند و برای مردم‌اش سخنرانی کند. فیلم صحنه‌های نابی از توانایی این پزشک یا مشاور دارد که تکنیک‌های غلبه بر ناتوانی پادشاه برای سخنرانی را به او آموزش می‌دهد. تماشای فیلم، علاوه بر داستان جذابش، می‌تواند برای افرادی که برابر مسوولیت‌شان باید سخنرانی کنند اما فاقد این توانایی هستند مفید باشد.

نمایندگان مجلس باید اصول و قواعد سخنرانی را خوب بلد باشند، وقتی که در تریبون مجلس به آنها اختصاص داده می‌شود اندک است و باید در آن زمان چند دقیقه‌ای طوری سخن بگویند که سایر نمایندگان را تحت تاثیر برای همسویی با خود قرار دهند. اما این اثرگذاری با فریاد زدن و بلند سخنرانی کردن حاصل نمی‌شود که بدتر اثر منفی می‌گذارد. نطق کردن یک مهارت است، مهارتی اکتسابی و یادگرفتنی که نمایندگان مجلس کاملاً به آن نیاز دارند. نمایندگان باید هم در فرم و هم در محتوا سخنرانان خوبی باشند و هر دو وجه به کمک مشاوران قوی در دسترس است.