قبل از اینکه بپزیم

ابتدا خبرهای خوب را بگوییم. میزان کل انتشار کربن مربوط به انرژی در آمریکا، از سال 2007 به بعد 13درصد کم شده است. این مقدار زیادی است. با وجود اینکه ایالات متحده از امضای پروتکل کیوتو امتناع کرده، ما توانستیم70 درصد از کاستن از انتشارهای درج‌شده در پیمان کیوتو را اجرایی کنیم (که خیلی بهتر از اغلب امضاکنندگان واقعی است). انرژی‌های تجدیدپذیر هم‌اکنون1/12درصد از انرژی آمریکا را تامین می‌کنند. این مقدار زیادی است. تقاضای انرژی از سال 2007 تاکنون،
4/6 درصد کاهش داشته است وکارایی و بازدهی انرژی، باعث کاهش در تقاضای انرژی بوده است. این خوب است. گاز دارد جای زغال‌سنگ را می‌گیرد. که اتفاق خوبی است، در صورتی که منابع انتشار گاز متان در حال جبران این اختلاف نباشند. نکته آخر: اگر ایالات متحده همه جهان بود، مبارزه با گرمایش جهانی به خوبی در حال پیش رفتن می‌بود. خب، حالا خبرهای بد. آمریکا همه جهان نیست. گرمایش جهانی، جهانی است. تنها چیزی که برای دنیا موضوعیت دارد، انتشار جهانی آلاینده‌هاست؛ و انتشار گازها، به لطف رشد قدرتمند این انتشار در جهان در حال توسعه و خصوصاً چین، هنوز در حال افزایش است. نمودارها و داده‌هایی که این هفته منتشر شد، نمایشگر رشد موشک‌وار استفاده از زغال‌سنگ در چین است. چین در حال حاضر تقریباً همان قدر زغال‌سنگ استفاده می‌کند که بقیه جهان مجموعاً مصرف می‌کنند. در ضمن، استفاده هند از زغال‌سنگ نیز قویاً در حال افزایش است. اگر چین و دیگر کشورهای در حال توسعه جهان را بپزند، جهان پخته می‌شود، و موضوعیتی ندارد که آمریکا یا هر کشور دیگری چه بکند. چین و دیگران می‌توانند احتمالاً جهان را بدون کمک ما بپزند، زیرا «گرمایش جهانی» اثرات آستانه‌ای دارد و به دلیل اینکه کربن در هوا برای هزاران سال می‌ماند. نکته آخر: ما سیاره را حفظ خواهیم کرد فقط در صورتی که چین (و دیگر کشورهای در حال توسعه) سوزاندن این همه زغال‌سنگ را متوقف کنند. هر اقدام سیاستی که ما برای دفع کردن گرمایش جهانی انجام می‌دهیم فقط در صورتی موثر خواهد بود که این ماموریت را انجام دهد. چه چیزی این ماموریت را به انجام می‌رساند؟ چه می‌توانیم برای اثرگذاری بر رفتار چین بکنیم؟ یک چیز که شاید کمک کند، مالیات گذاشتن بر مواد کربنی وارداتی به آمریکاست. کار دوم مالیات گذاشتن بر صادرات زغال‌سنگ و دیگر سوخت‌ها از سوی آمریکاست. ولی این اقدامات، به دلیل ابعاد بزرگ اقتصاد جهان در حال توسعه، اثرات محدودی دارد. به نظر من، ما فقط یک کار می‌توانیم بکنیم: توسعه تکنولوژی‌های تجدید‌پذیری که اساساً ارزان‌تر از زغال‌سنگ هستند و دادن این تکنولوژی‌ها به کشورهای در حال توسعه. چین خصوصاً یک کشور با مسوولیت‌پذیری جهانی نیست؛ به تعقیب رشد، اندازه اقتصادی و قدرت ژئوپولتیک به هر قیمتی ادامه می‌دهد، که به معنی استفاده از ارزان‌ترین منبع انرژی در دسترس برای آن است. تنها راه توقف استفاده از زغال‌سنگ از سوی چین، غیراقتصادی شدن استفاده از زغال‌سنگ است. تحقیقات دولتی مهم‌ترین مولفه است. ما باید سرمایه‌گذاری دولتی روی انرژی خورشیدی، ذخیره‌سازی انرژی، و تکنولوژی انتقال الکتریسیته انجام دهیم و بعد، ثمره‌های پژوهش‌مان را به رایگان به کل جهان بدهیم، قبل از آنکه دیر شود.