تاریخ انتشار:
مهاجران در کشورهای فقیر
باشگاه دو‌رویان
بگذارید یک معمای سیاسی مطرح کنیم: کدام حزب در کدام کشور وعده اقدامات تنبیهی علیه مهاجرت غیرقانونی را داده است؟
بگذارید یک معمای سیاسی مطرح کنیم: کدام حزب در کدام کشور وعده اقدامات تنبیهی علیه مهاجرت غیرقانونی را داده است؟ تهدید کرد تا تابعیت افرادی را که در نیم قرن گذشته وارد کشور شده‌اند سلب کند؟ یا به مهاجران گفته است که چمدان‌هایشان را ببندند؟ پاسخ این سوال حزب جبهه ملی فرانسه، حزب استقلال بریتانیا، حزب جوبیک در مجارستان یا هیچ‌کدام از دیگر احزاب تندرو غربی نیست بلکه حزب حاکم بهارایتا جاناتا در هند است. این حزب و رهبرش نارندرا مودی علیه مهاجران بنگلادشی در هند فعالیت می‌کنند. مهاجرانی که تعدادشان در هند از تعداد مکزیکی‌های مهاجر در آمریکا بسیار بیشتر است. این گفتمان بومی‌گرایانه گواهی بر وجود یک جریان زشت عوام‌فریبی در کشورهای در حال توسعه است. هم‌اکنون پاکستان تلاش می‌کند صدها هزار مهاجر افغان را که دهه‌ها در آن کشور زندگی کرده‌اند اخراج کند. گابن و گینه استوایی در حال اخراج مهاجران آفریقای مرکزی هستند. مکزیک که به درستی و به‌شدت از نحوه رفتار با شهروندانش در آمریکا انتقاد می‌کند خود در مورد جلوگیری از آدم‌ربایی‌های فراوان و کشتار مهاجران کشورهای آمریکای مرکزی کاری انجام نمی‌دهد. تمام رهبران سیاسی حتی
دیکتاتورها باید اندکی به احساسات مردم توجه داشته باشند. مردم کشورهای فقیر و دارای درآمد متوسط به همان اندازه رای‌دهندگان جهان ثروتمند در معرض ورود مهاجران قرار دارند. علاوه بر این، کشوری که تهدید می‌کند اردوگاه‌های پناهندگان را می‌بندد و میلیون‌ها مهاجر را از خانه‌هایشان بیرون می‌راند می‌تواند مقداری پول و کمک را به زور از نیکوکاران کشورهای غربی دریافت کند. اما نحوه برخورد با مهاجران در کشورهای در حال توسعه بسیار وحشتناک، بی‌فایده، غیرلیبرال و از نظر اقتصادی مخرب است. حتی در کشورهای ثروتمند که اکثر کارگران مشاغل رسمی دارند و برای مقامات شناخته‌شده هستند شناسایی و دستگیری مهاجران غیرقانونی دشوار است. در کشورهای فقیر که دولت‌ها ضعیف هستند و تقریباً همه به صورت غیررسمی کار می‌کنند این امر تقریباً غیرممکن است. به نظر می‌رسد مرزهای کشورها سوراخ‌های زیادی داشته باشند. مرز 4100 کیلومتری بنگلادش و هند از مرز مکزیک و آمریکا بسیار طولانی‌تر است و مراقبت از آن آنقدر ضعیف است که حتی می‌توان گله‌های احشام را از آن عبور داد. همانند مهاجران سایر نقاط دنیا، افرادی که از مرزهای کشورهای در حال توسعه عبور می‌کنند تلاش
می‌کنند برای خود و خانواده‌شان زندگی بهتری فراهم سازند. این افراد برخلاف مهاجرانی که به غرب یا کشورهای خلیج‌فارس می‌روند بسیار فقیر هستند. اگر آمریکا و اروپا مرزهای خود را ببندند این هندی‌ها و نیجریه‌ای‌های طبقه متوسط هستند که متضرر می‌شوند اما بسته شدن مرزهای هند و نیجریه به معنای رنج شدید برای بیچاره‌ترین مردم جهان است.
بومرنگ عوام‌گرایی
موفقیت حیرت‌آور آن دسته از مهاجران آسیای جنوبی که در دهه 1970 از کنیا و اوگاندا رانده شدند و سرانجام در بریتانیا مستقر شدند به آن معناست که آفریقا می‌توانست در نگهداری آنها بهتر عمل کند. مهاجران پویایی و ایده‌های جدید را به کشورهای فقیر، با درآمد متوسط یا ثروتمند می‌آورند. موضوع ازدیاد نیروی کار موضوعی موهوم و گول‌زننده است که گاهی اوقات دولت‌ها در دام آن گرفتار می‌شوند. به عنوان مثال، در سال 2014 دولت سودان جنوبی در یک طرح جنون‌آمیز به شرکت‌ها دستور داد ظرف یک ماه همه نیروهای خارجی را اخراج کنند اما وقتی بنگاه‌ها و خیریه‌ها اعلام کردند نمی‌توانند بدون مهاجران کنیایی و مهاجران سایر کشورها به کار خود ادامه دهند از این برنامه عقب نشست. سودان جنوبی خود آنقدر نیروی تحصیل‌کرده ماهر ندارد که بتواند امور کشور را اداره کند.
اگر دولت‌ها مسیرهای قانونی سکونت و اقامت را وسیع‌تر سازند هم برای مهاجران و هم برای کشور خودشان مفیدتر خواهد بود. در حال حاضر برخی از بدترین و کم‌تقاضاترین نقاط دنیا سخت‌ترین شرایط ویزایی را دارند و انتظار دارند که مهاجران از تنگ‌ترین مجراها بگذرند انگار که خیابان‌های این کشورها با طلا سنگفرش شده‌اند.
منبع:اکونومیست
منبع:اکونومیست
دیدگاه تان را بنویسید