محنت جویندگان آب

تب «کم‌آبی» و «بی‌آبی» گویی تنها جسم و جان روستانشینان را می‌سوزاند. تابستان به نیمه رسیده و از گوشه و کنار خبر می‌رسد که مردمان روستانشین با مشقت، آب مورد نیاز خود را می‌یابند، از چشمه‌ها یا چاه‌هایی که در دوردست‌شان واقع شده و هنوز اندکی آب اندوخته دارند. خبرگزاری ایرنا، ساکنان تعدادی از روستاها از توابع کرمانشاه را با دبه‌هایی در دست به تصویر کشیده است که ناچارند، روزی چند مرتبه مسافتی بیش از یک کیلومتر را طی کنند تا آب آشامیدنی خود را از چشمه‌ای مشترک، میان 11 روستا حمل کنند و به خانه بیاورند. آن‌گونه که خبرگزاری ایسنا گزارش داده، افت شدید سطح آب‌های زیرزمینی در صدها روستای استان مرکزی نیز آب آشامیدنی اهالی این منطقه را گل‌آلود کرده البته در خبر ایسنا آمده است که آب آشامیدنی این مناطق اسیدی شده و این وضعیت آب شرب، ساکنان این روستاها را به بیماری‌های کلیوی و پوستی مبتلا کرده است. افزون بر این، مسوولان استان یزد نیز اعلام کرده‌اند 500 روستای استان یزد نیز در وضعیت کم‌آبی به سر می‌برند؛ به طوری که 305 روستا که در مناطق کوهستانی واقع شده‌اند با وضعیت بی‌آبی مواجه‌اند و آب مورد نیاز ساکنان این روستاها با تانکر و به صورت سیار تامین می‌شود. تنش کم‌آبی مانند آنچه در سال‌های گذشته رخ داده است، تنها مختص مناطق جنوبی یا مرکزی ایران نیست. کم‌آبی در روستاهای شمالی ایران تا آنجا پیش رفته است که در یکی از بخش‌های ساری،100 هکتار از شالیزارها خشکیده و شالیکاران به دلیل کم‌آبی از کاشت برنج دست شسته‌اند. اما با وجود عمقی که بحران کم‌آبی و بی‌آبی در روستاها پیدا کرده است، در شهرها و در همین تهران، مردم در کمال گشاده‌دستی، آب مصرف می‌کنند. وقتی ساکنان روستاها، به جای آب، «گِل» می‌نوشند، چه توجیهی برای مصرف این حجم آب ‌لوله‌کشی در کارواش‌ها وجود دارد؟ این، البته یکی از ده‌ها نمونه آشکار بی‌بند و باری در مصرف آب است. اگرچه، حتی دولت و مدیران شهری هم به‌رغم مشغولیت با بحران آب، آن‌گونه که از آنان انتظار می‌رود، مصرف بهینه آب را جدی نمی‌انگارند. به عنوان مثال، شهرداری تهران در شرایطی که کشور با تنش آب مواجه است با کدام توجیه منطقی، اقدام به آبگیری دریاچه مصنوعی چیتگر کرده است؟ طرحی که حتی فضای زیستی غرب تهران را نیز برهم ریخته. در شرایط کنونی، چه اقداماتی باید صورت گیرد تا مردم کمبود آب را باور کنند؟