شهر چادر

اردوگاه‌های بی‌خانمان‌ها که به آن اصطلاحاً «شهر چادر» گفته می‌شود در نقاط مختلف ایالات ‌متحده در حال سر برآوردن است. این اردوگاه‌ها که به عنوان سرپناه و جایگزینی برای زندگی در خیابان مطرح شده است اغلب در خارج از بزرگراه‌ها، زیر پل‌ها یا در جنگل‌ها شکل می‌گیرد. بعضی از این به اصطلاح شهرها حتی شهردار هم دارند، شهرداری که قوانین را تعیین می‌کند و در مورد پیوستن یا نپیوستن افراد به اردوگاه تصمیم می‌گیرد. شهردار یکی از این شهرها آرون هو است. او پس از آنکه بر اثر بحران مالی سال 2008، کسب‌وکار خود را از دست داد از دو سال پیش در چادر زندگی می‌کند. بنا به آمار رسمی حدود صد اردوگاه از این دست در ایالات ‌متحده وجود دارد و تعداد آنها به سرعت در حال افزایش است. زندگی در چادر به ویژه در ایالت‌ها و اطراف شهرهایی رواج دارد که فضای پناهگاه‌های بی‌خانمان‌ها در آنها اندک است. البته عده‌ای هم هستند که زندگی در چادر را به رغم وجود پناهگاه انتخاب کرده‌اند و دلیل آنها برای این انتخاب فقط فرار از قوانین به شدت محدودکننده پناهگاه‌هاست. قوانینی مثل خروج و ورود در ساعتی معین، ساعت خواب و خاموشی و بازرسی‌های بدنی. همچنین زوج‌ها نمی‌توانند در کنار هم در پناهگاه بمانند و بسیاری از افراد از ورود به پناهگاه‌ها به خاطر داشتن سابقه زندان منع می‌شوند. بنا به گفته یکی از این چادرنشینان، پناهگاه‌ها فقط یک درجه از زندان بهتر هستند. گروهی دیگر از ساکنان شهرهای چادر، افرادی هستند که شغل نیمه‌وقت در شیفت شبانه دارند. این افراد معمولاً آنقدر حقوق نمی‌گیرند که بتوانند جایی را برای خود اجاره کنند و از طرف دیگر چون باید شب‌ها در پناهگاه حاضر باشند، از خدمات آنجا هم نمی‌توانند استفاده کنند. اخیراً کنترل و احیاناً بستن این دسته از اردوگاه‌ها سروصدای زیادی ایجاد کرده است. این اردوگاه‌ها اغلب به دستور مقامات محلی و ایالتی و به دلایل امنیتی تعطیل و ساکنان آنها مجبور به ترک محل می‌شوند. این اردوگاه‌ها که در بسیاری موارد افراد معتاد و مجرمان سابق و ... را در خود جا داده است، بنا به باور مسوولان نه‌تنها چه از نظر بهداشتی و چه امنیتی، خطری برای خود ساکنان است، که حتی سلامت و ایمنی محیط اطراف را هم تهدید می‌کند. تعداد بی‌خانمان‌های ایالات ‌متحده در سال‌های بعد از بحران به شدت (و همچنان) در حال افزایش است. آمار رسمی اگرچه این افزایش را نشان می‌دهند اما هنوز از واقعیت بسیار عقب‌تر هستند. تعداد زیادی از بی‌خانمان‌ها در آمار محسوب نمی‌شوند از جمله دانشجویان کالج که شاید در طول سال تحصیلی با اقامت در خوابگاه‌ها، جا و منزل داشته باشند اما در واقع بی‌خانمان هستند و در فواصل بین ترم‌ها از امکانات پناهگاه‌ها یا آشپزخانه‌های فقرا استفاده می‌کنند. موضوعی که به این شرایط بیشتر دامن می‌زند گرایش دولت به حمایت مالی بیشتر از کسانی است که شاغل هستند اما درآمدی روی خط فقر دارند. این دسته از افراد در مقابل افراد بدون شغل، بخش بیشتری از کمک‌های اجتماعی دولت را به خود اختصاص می‌دهند. این سیاست البته جدید نیست و از اواسط دهه 1990 در حال انجام است اما عدم انطباق آن با شرایط فعلی اوضاع را تا حدی مشکل کرده است. در حال حاضر عده زیادی از بی‌خانمان‌ها، کاری پیدا نمی‌کنند و عدم اشتغال آنها به دلیل تنبلی و تمایل به استفاده از کمک‌هزینه‌های دولتی نیست.