اجحاف در حق کویرنشین‌ها

اگر فرصتی داشتم تا لیست طرح‌های نیمه‌تمام را از استانداری کرمان بگیرم می‌توانستم با عدد و رقم و مستند‌تر از آنچه که در استان کویری‌مان می‌گذرد سخن بگویم اما ظاهراً دوستان مجله تجارت فردا برای تهیه گزارش‌شان قدری عجله دارند و می‌خواهند حتی اگر تیتر‌وار هم شده طرح‌های نیمه‌تمام کرمان را معرفی کنم. با این اوصاف فقط طرح‌های شاخصی را می‌شود معرفی کرد که بسیاری از کویر‌نشینان دل به افتتاح آن بسته‌اند و ما نمایندگان را که می‌بینند از آخرین پیشرفت فیزیکی و زمان افتتاح‌شان سوال‌ها می‌پرسند. اولین طرحی که به نظرم می‌آید فولاد یک میلیون‌تنی شهر بافت است. این طرح فولادی یکی از طرح‌های هشت‌گانه فولاد کشور است که متاسفانه خسارت‌های زیادی را به توسعه فولاد در کشور زده است. نمی‌خواهم در این فرصت کوتاه از مزایا و معایب طرح هشت‌گانه سخن بگویم و به همین نکته اکتفا می‌کنم که طرح بافت مثل دیگر طرح‌ها قرار بود چهار سال پیش به بهره‌برداری برسد و اکنون به وضعی دچار شده که معلوم نیست بتواند تا چهار سال آینده هم افتتاح شود! کسی هم پیدا نمی‌شود که جواب این همه اتلاف وقت و هزینه را بدهد. یکی دیگر از طرح‌های نیمه‌تمام استان کرمان نیروگاه سیکل ترکیبی سیرجان است که قرار بود خیلی زود به بهره‌برداری برسد اما متاسفانه به دلیل کارشکنی‌هایی که صورت گرفت به زمینی لم‌یزرع تبدیل شده است. بسیاری از فعالان صنعتی وقتی از کلنگ‌زنی این کارخانه مطلع شدند سرمایه‌های خود را به میدان آوردند و در بخش‌های مختلف صنعتی سرمایه‌گذاری کردند اما به دلیل آماده نشدن این نیروگاه معلوم نیست از کجا می‌خواهند برای واحد تولیدی خود انرژی تهیه کنند. یاد طرح فولاد سمنگان که می‌افتم داغ دلم تازه می‌شود. سه بار مصوبه دولت، دو بار مصوبه کمیسیون اقتصادی دولت و یک بار مصوبه حساب ذخیره ارزی برای آن گرفته‌ام، اما تا به حال هیچ اقدامی در جهت تامین مالی آن صورت نگرفته است. یادم می‌آید وقتی مصوبه حساب ذخیره ارزی را گرفتم گفتند این حساب به صندوق توسعه ملی تبدیل شده و باید دوباره مجوز بگیرید. باز هم مجوز گرفتم، و یکی از بانک‌ها اعلام آمادگی کرد تا تامین مالی کند اما تا توانست کارشکنی کرد و این طرح به سرانجامی نرسید. شاید اگر این بانک از اول می‌گفت من نیستم، بانک‌های دیگری وارد کار می‌شدند. حتماً می‌دانید که کرمان را بهشت معادن ایران می‌نامند. اما در این بهشت طرح‌های معدنی زیادی مانده که نشان می‌دهد مسوولان از کنار ثروت‌های ملی ما چگونه عبور کرده‌اند. طرح چهار و پنج معدن سنگ‌آهن گل‌گهر سیرجان با وجود اینکه سه مرحله مصوبه داشته و وزیر صنعت شخصاً دستور آن را داده، فعال نشده است. معادن عظیم مس در استان کرمان همچنان زیر زمین مانده‌اند و انگار قرار نیست فعالیتی روی‌شان صورت گیرد. در بخش زغال‌سنگ دو پروژه به صورت نیمه‌تمام مانده و روزهای بلاتکلیفی خود را سپری می‌کند. بزرگ‌ترین معدن تیتانیوم کشور در شهرستان کهنوج قرار گرفته است. سال‌هاست برای راه‌اندازی این معدن و کارخانه‌های جنبی آن ردیف بودجه می‌نویسند اما تا به حال به مرحله بهره‌برداری نرسیده است. در صورتی که اگر این طرح به بهره‌برداری برسد کشور در تولید این فلز استراتژیک و قیمتی به خودکفایی خواهد رسید. اینهایی که گفتم طرح‌های بزرگ ملی است که در کرمان بلاتکلیفند و اگر بخواهم وارد جزییات شوم طرح‌های زیاد دیگری را می‌توانم نام ببرم که هنوز در مرحله کلنگ‌زنی یا نیمه‌کاره قرار دارند. نمونه‌اش بیمارستان 220تختخوابی سیرجان که نیمه‌کاره مانده و اخیراً ادامه ساخت آن هم تعطیل شده است. شاید اگر قانون اصل 44 به خوبی اجرا می‌شد دولت آینده با این همه طرح نیمه‌تمام مواجه نبود. یادم می‌آید چند سال پیش که به عنوان کارشناس مسائل اقتصادی از اجرای اصل 44 در کشور سخن به میان آمد بسیار خوشحال شدم که کشور در آستانه انقلاب عظیم اقتصادی قرار گرفته است. اما چه شد؟ کارخانه‌های بزرگ و کوچک از این وزارتخانه به آن سازمان یا نهاد رد و بدل شد و عملاً نه‌تنها انقلاب اقتصادی صورت نگرفت بلکه آنچه هم که به عنوان اقتصاد دولتی می‌شناختیم، نابود شد.