فرصت‌سوزی‌های پساتحریم
در حال حاضر در شرایطی به سر می‌بریم که شاهد حضور مکرر هیات‌های خارجی به ایران هستیم.
محمدرضا بهرامن/عضو هیات نمایندگان اتاق تهران
در حال حاضر در شرایطی به سر می‌بریم که شاهد حضور مکرر هیات‌های خارجی به ایران هستیم. اما به نظر می‌رسد مردم در خصوص این هیات‌ها و نیت آنها اطلاعات کافی ندارند و انتقاداتی را مطرح می‌کنند که هیچ‌گونه پایه و اساس درستی ندارد. این هیات‌ها عمدتاً با نگاه سیاسی و بر پایه تصمیمات اقتصادی وارد ایران می‌شوند. لازم است در چنین شرایطی ایران بعد از لغو تحریم‌های هسته‌ای محیط‌های کسب و کار را رونق ببخشد و آمادگی لازم را برای ورود به این دوره ایجاد کند. در آن فضای مطلوب است که می‌توانیم پذیرای ورود این افراد و بررسی موقعیت هرکدام از این کشورها در ایران باشیم. به نظر می‌رسد بیشتر مذاکراتی که انجام می‌شود بر اساس شناسایی پتانسیل‌های دو طرف است؛ قطعاً هر سرمایه‌گذار خارجی برای ورود سرمایه خود، باید ابتدا از وضعیت کشور اطلاعاتی را کسب کرده و بدنه اقتصادی را مورد بررسی قرار دهد. همچنین شرایط سرمایه‌گذاری را تحلیل کند. بنابراین حضور خارجی‌ها در ایران نیز از این امر مستثنی نخواهد بود.
زمانی که این سرمایه‌گذاران پس از بررسی‌ها و ارزیابی‌هایی که صورت دادند، تصمیم گرفتند به ایران بیایند، این واحدهای متوسط ما هستند که باید در مذاکرات اقتصادی ایفای نقش کنند. آن زمان می‌توانیم اعلام کنیم کشورهای خارجی وارد ایران شده و در اقتصاد ما حضور دارند و در جهت منافع برد-برد حرکت کرده‌اند. تا آن زمان ضروری است شرایط و هیجانات ناشی از ورود هیات‌ها به ایران کنترل شود. برخی از کسانی که از این فضا بیشترین بهره را می‌بردند، در این شرایط سعی می‌کنند سنگ‌اندازی‌هایی صورت دهند و فرصت‌سوزی کنند و شرایط را به شرایط نابسامان گذشته بازگردانند؛ چه در داخل کشور چه در بیرون. اما امروز به نظر می‌رسد بخش خصوصی تا حد زیادی بالغ است و اگر سیاستمداران به آنها اعتماد داشته باشند، می‌توانند شرکای خوبی را برای خود انتخاب و جذب کنند. در نتیجه باید شرایط آن‌گونه مهیا شود که بتوان از ظرفیت‌های بخش خصوصی از جمله تشکل‌های تخصصی و اتاق‌های مشترک و اتاق‌های بازرگانی در سراسر کشور استفاده شود. اگر از این توانمندی‌ها استفاده نشود قطعاً فرصت‌سوزی را به دنبال خواهد داشت. باید جایگاه ایران در دهه گذشته در جوامع بین‌المللی مورد توجه
منتقدان قرار گیرد. آجر به آجر تحریم و بداخلاقی‌های سیاسی که در جوامع داشتیم، موجب شده است سال‌ها در فضای بین‌المللی به جایگاه مورد نظر دست نیابیم و فضای مسموم بین‌المللی برای خود ایجاد کنیم. در این فضا قطعاً سرمایه‌ای وارد ایران نمی‌شد. حال نباید بگذاریم این خشتی که به‌واسطه مذاکرات موفق بین‌المللی چیده شده، به‌راحتی تخریب شود. ما قطعاً باید این شرایط را مدیریت کنیم. امروز نقش مدیریت یکی از اصلی‌ترین مبانی است. اگر نقش مدیریت را در مباحث سیاسی و اجتماعی کشور نادیده بگیریم، قطعاً به سود کشور نخواهد بود. خوشبختانه فضای اعتماد به بخش خصوصی تا حد زیادی در کشور فراهم شده است. مطمئناً آرامش در محیط‌های کاری یکی از عواملی است که می‌تواند به جذب سرمایه کمک کند. امروز فضا برای کسانی که برای کالاهای ایرانی بازار دارند، مهیاست. اما کیفیت کالای ایرانی مطلوبیت خاصی ندارد. باید به جای مطرح کردن این انتقادات، فضا را برای ارتقای کیفیت محصولات داخلی فراهم آوریم. نقش دولت در اطلاع‌رسانی دقیق در خصوص ورود خارجی‌ها بسیار مهم است. به خصوص در فضایی که امکان دارد سیگنال‌های منفی در افکار عمومی تاثیرگذار باشد. برخی از افراد
معتقدند در دوره جدید امکان ورود کالاهای بی‌کیفیت خارجی به ایران زیاد است و ما باید در مقابل این موضوع قرار گیریم. اما به راستی چرا چنین نگرانی وجود دارد؟ ایران همواره باید به دنبال تولید رقابتی باشد تا بتواند حتی در صورت ورود کالاهای با‌کیفیت، به رقابت با آنها بپردازد. اگر بتوانیم فضای مطلوب برای بازی برد-برد را مهیا کنیم، قطعاً فعالیت‌های اقتصادی در قالب واحدهای تولیدی را باید هدف قرار دهیم.
اما اگر نگاه ما به سوی این موضوع باشد که خارجی‌ها برای فروش محصولات به ایران می‌آیند، باید نقش مدیریت را مورد توجه قرار دهیم. این موضوع نیز به برنامه‌های کوتاه‌مدت و میان‌مدت ما برمی‌گردد. دولت نباید در این مباحث خود به‌تنهایی در تصمیم‌گیری‌ها نقش داشته باشد و باید از نقش اتاق‌ها و تشکل‌های تخصصی به طور مطلوب استفاده کند. به گونه‌ای که تجربه‌های تلخ گذشته تکرار نشود. اگر شرکای خوبی برای بخش خصوصی ایران انتخاب شود، نگرانی‌های مطرح‌شده کاملاً بی‌اساس است. این موضوع نیز در گرو نقش بخش خصوصی در انتخاب شرکای آینده است. اگر بخش خصوصی خود در این مورد وارد عمل شود، قطعاً می‌تواند درست‌ترین انتخاب را صورت دهد. چراکه شرایط کنونی مانند گذشته نیست که برای همکاری با شرکای خاص الزام داشته باشیم و تنها با آنها وارد مذاکره شویم. آن موقع ایران برای تامین نیازهایش مجبور به مشارکت با برخی از کشورها بود چراکه درهای دنیا بسته بود و نمی‌توانست با اقتصادهای بزرگ دنیا ارتباط برقرار کند. اما در حال حاضر این امکان وجود دارد که بتواند در فضای بین‌المللی از بین اقتصادهای بزرگ دنیا، شریک آتی خود را انتخاب کند. بنابراین مطرح کردن
این‌گونه انتقادها بی‌اساس است. هر واحد تولیدی که نتواند از فضای به وجود آمده استفاده کند، قطعاً قیمت واحدهای تمام‌شده‌اش بالا خواهد رفت و در بازارهای رقابتی به مشکل بر‌خواهد خورد.
دیدگاه تان را بنویسید