یک قرن سقوط

در اواخر قرن نوزدهم میلادی، آرژانتین در کنار استرالیا یکی از بیشترین درآمدهای سرانه جهان را در اختیار داشت. زمین‌های کشاورزی پرمحصول و صادرات این محصولات رفاه زیادی برای شهروندان این کشور آمریکای لاتین فراهم کرده بود. به طوری که تا اواسط دهه 1940 میلادی ثبات قیمت در آرژانتین در قاره آمریکا زبانزد بود. اما با روی کار آمدن خوان دومینگو پرون در سال 1946 ورق برگشت. پرون با سیاست‌های پوپولیست و روی آوردن به صنعتی‌کردن اقتصاد به جای واردات کم‌کم وارد مرحله بی‌ثباتی شد. به طوری که صادرات کشاورزی این کشور کاهش یافته و هزینه‌های دولت برای تامین مالی سرمایه‌گذاری‌ها در بخش صنعت منجر به بروز تورم شد.
دخالت‌های بیش از حد دولت در فعالیت‌های اقتصادی موجب شد تا اقتصاد این کشور از مسیر توسعه خود خارج شده و بی‌ثباتی در کشور حاکم شود به طوری که دولت پرون در سال 1955 با یک کودتای نظامی سرنگون شد. هر چند پرون مجدداً در سال 1973 رئیس‌جمهوری آرژانتین شد اما تنها یک سال بعد از دنیا رفت و تنها میراثی از تورم از خود بر جای گذاشت. تاریخ کشور آرژانتین، پس از دوره با ثبات پیش از جنگ، مملو از کودتاهای نظامی است، که اولین آن در سال 1930 رخ داده و پس از آن نیز بارها تکرار شد. سرانجام در انتخابات سال 1989 و برای اولین بار پس از گذشت بیش از 60 سال بود که رئیس‌جمهوری غیرنظامی توانست قدرت را در دست گیرد. کارلوس منِم که به‌عنوان یک پرونیست در انتخابات سال 1989 پیروز شده بود، در اقدامی غیرمنتظره، سیاست آزادسازی اقتصادی را بالاخره در پیش گرفت.
بیش از 100 سال انحطاط باعث شد تا درآمد سرانه آرژانتین که در آغاز قرن بیستم تقریباً پنج برابر برزیل بود در سال 2011 در حدود 20 درصد کمتر از درآمد سرانه برزیل شود. داستان فروپاشی اقتصادی آرژانتین، می‌تواند یک درس بزرگ برای جامعه‌ای باشد که با دخالت‌های نابجا و بلندپروازانه دولت از یک مسیر پررونق بر مبنای تجارت آزاد به سمت افول حرکت کرد.