تاریخ انتشار:
آیا خودروهای بازار ایران با سلیقه طبقه متوسط همخوانی دارد؟
مرکب نارضایتی
اولین خودروهای سواری اوایل قرن بیستم میلادی به دستور مظفرالدین‌شاه قاجار وارد ایران شد.
اولین خودروهای سواری اوایل قرن بیستم میلادی به دستور مظفرالدین‌شاه قاجار وارد ایران شد. حالا با گذشت بیش از یک قرن از آن دوره، میزان تولید خودرو در ایران به حدی رسیده که می‌توان گفت ایران یکی از 20 کشور تولیدکننده خودرو در جهان است. در چند دهه اخیر تولید انبوه خودرو تعداد قابل توجهی از خانوارهای ایرانی را سوار بر این مرکب آهنین کرده است. البته خودروهای وارداتی هم در بازار خودرو ایران جای خود را دارند، اما این جایگاه با محدودیت‌های شدید و اعمال تعرفه‌های بالا محدود شده است. در مجموع گفته می‌شود در حال حاضر روزانه ۱۸۰۰ دستگاه خودرو جدید وارد چرخه حمل‌ونقل کشور می‌شود و بیش از 46 درصد خانوارهای ایرانی خودرو شخصی دارند. اما آیا این کمیت با کیفیت نیز همراه بوده است؟ آیا قیمت و کیفیت این خودروها رضایت مصرف‌کنندگان را جلب می‌کند؟
در شرایطی که از یک‌سو جوان‌ها و اقشار فقیر حتی برای خرید بی‌کیفیت‌ترین انواع خودروهای موجود در بازار هم توان مالی ندارند و مجبورند از موتورسیکلت‌هایی استفاده کنند که هم آلاینده‌تر و هم ناامن‌تر از ارزان‌ترین خودروها هستند، و از سوی دیگر طبقه متوسط و بالای جامعه نیز برای تملک خودروهای باکیفیت‌تر باید هزینه زیادی بپردازند و خودروهای خارجی نیز در بازارهای داخل با تفاوت قیمتی فاحش نسبت به خارج عرضه می‌شود، آیا مصرف‌کنندگان از بهایی که برای تهیه کردن خودروهای موجود در بازار ایران می‌پردازند رضایت دارند؟
در حالی که انتقادهای بسیاری به شیوه رانندگی و همچنین میزان استفاده شهروندان از خودروهای شخصی وارد می‌شود، این پرسش مطرح می‌شود که گذشته از تاثیری که کمبودهای سیستم حمل و نقل عمومی بر این وضعیت می‌گذارد، اساساً در شرایطی که بسیاری از مصرف‌کنندگان از قیمت و کیفیت خودروهای موجود در بازار راضی نیستند، آیا می‌توان از روش استفاده مردم از خودرو انتقاد کرد و از آنها توقع داشت در رانندگی رفتاری مشابه شهرهای توسعه‌یافته جهان داشته باشند؟
چرا دولت با وضع محدودیت‌های تعرفه‌ای، حق انتخاب طبقه متوسط را در بازار خودرو محدود و بسیاری از مصرف‌کنندگان را به استفاده از خودروهای سواری با قیمت بالا و کیفیت نامطلوب وادار می‌کند؟ آیا دولت اساساً برای این طبقه حق انتخاب قائل نیست؟ طبقه متوسط به چه نوع خودروهایی نیاز دارد؟ این طبقه در بازار خودرو به دنبال رفاه است یا تجمل؟ طبقه متوسط خواه برای نشان دادن قدرت اقتصادی‌اش و خواه در جست‌وجوی رفاه بیشتر به دنبال خودروهایی با کیفیت بالاتر است، اما چرا این طبقه باید برای تامین نیازهایش مجبور به پرداخت هزینه‌های نامعقول باشد؟ در حال حاضر خودروهای موجود در بازار ایران با سلیقه فرهنگی، اجتماعی و سیاسی این طبقه و همچنین با قدرت خرید این طبقه همخوانی دارد؟
در حالی که فرهنگ مصرف با رشد تکنولوژی‌های ارتباطی به‌سرعت و به آسانی وارد کشور می‌شود، محدود کردن واردات خودرو چه تضادهایی در جامعه ایجاد می‌کند؟ چه راه‌هایی برای کاستن از این تضادها و ایجاد تعادل بین نیازها و سلایق مردم با محصولات موجود در بازار خودرو ایران وجود دارد؟
دیدگاه تان را بنویسید