غزه و جهان عرب

مصیبت غزه همدلی کمتری را نسبت به همیشه در دیگر کشورهای عرب برانگیخته است.
افکار عمومی نسبت به زمان دو حمله قبلی اسرائیل به غزه در پنج سال گذشته در بین اعراب (حامیان طبیعی فلسطینیان) به کندی یکرنگ می‌شود. افزایش فشار بر دیپلمات‌های عرب برای انجام اقدامی در این زمینه نسبتاً کند بوده است. اکنون بعد از یک ماه کشتار مقامات کشورهای عرب در تلاش برای برقراری آتش‌بس موقت در قاهره گرد هم آمده‌اند.
یک دلیل ساده برای واکنش کند اعراب وجود دارد: خستگی از دلسوزی. جنگ‌های بسیار دیگری در بین اعراب در جریان است و اعراب دچار گرفتاری‌های بسیار زیادی در منطقه هستند به طوری که نمی‌توانند همدردی فطری خود را نسبت به فلسطینیان بروز دهند. در جنگ داخلی سوریه، که تاکنون جان حداقل 170 هزار نفر را گرفته، تعداد جان‌باختگان تنها در یک هفته در نیمه ماه جولای تقریباً به اندازه هزار و هشتصد و اندی فلسطینی بود که در طول چهار هفته جنگ اسرائیل در غزه کشته شدند. بمب‌ها و راکت‌ها روی شهرهای تریپولی و بنغازی ریخته می‌شود. این هفته ایزدی‌های شمال عراق در رویارویی با یورش تروریست‌ها با خطر نابودی مواجه شده‌اند. در مقایسه با چنین تهدیدهایی، اعراب ممکن است اشتیاق کمتری به انگشت گذاشتن روی اسرائیل داشته باشند.
دلیل دیگر آن سیاسی است. از زمان کودتای یک سالِ پیش که باعث سقوط اخوان المسلمین از قدرت شد، مصر (پرجمعیت‌ترین کشور عرب و میانجی سنتی بین اسرائیل و فلسطین) عکس‌العمل شدیدی در مقابل اسلامگرایان نشان داده است. دولت مصر در سال گذشته حدود 1400 نفر از طرفداران اخوان‌المسلمین را کشته و هزاران نفر از آنان را زندانی کرده است. متحدانی چون عربستان سعودی این گروه را تروریست معرفی می‌کند، گروهی که شاخه فلسطینی حماس که بر غزه حکومت می‌کند به آن نزدیک است. در هفته‌های نخست بیشتر مطبوعات مصر آخرین جنگ غزه را نادیده گرفته یا حتی تلویحاً اشاره کردند که خود فلسطینی‌ها جنگ را به راه انداختند. برخلاف لندن، پاریس و نیویورک، در پایتخت‌های عرب شاهد هیچ تظاهرات بزرگی نبودیم. این موضوع با تعارضات پیشین در تضاد کامل است.