نیوزویک، از آغاز تا امروز

نیوزویک (News-Week) در سال 1933، توسط توماس جی‌سی مارتین، دبیر سابق بخش اخبار خارجی تایم راه‌اندازی شد. مارتین با حمایت مالی تعدادی از سهامداران ایالات متحده از جمله پل ملون، انتشار نیوزویک را آغاز کرد. مالکیت پل ملون بر هفته‌نامه نیوزویک در واقع اولین گام این خانواده در حوزه فعالیت‌های روزنامه‌نگاری بود که بعدها گستره ملی پیدا کرد. نخستین مالکان نیوزویک کار خود را با سرمایه‌ای معادل 5/2 میلیون دلار آغاز کردند و نخستین شماره این هفته‌نامه در 17 فوریه 1933 منتشر شد. روی جلد این شماره هفت عکس از مهم‌ترین اخبار طول هفته به چاپ رسیده بود. در سال 1937 نیوزویک با هفته‌نامه جورنال‌تودی، که در سال 1932 توسط دیپلمات و سیاستمدار سابق نیویورک یعنی آوریل هاری من و وینسنت استور راه‌اندازی شده بود، ادغام شد. در نتیجه این ادغام، سرمایه‌ای معادل 600 هزار دلار به نیوزویک افزوده شد و وینسنت استور نیز بر جایگاه مدیرمسوولی این هفته‌نامه تکیه زد. استور تا سال 1959 که دارفانی را وداع گفت اولین و مهم‌ترین سهامدار نیوزویک بود.
در سال 1937 مالکوم مویر، مدیریت و سردبیری نیوزویک را بر عهده گرفت. وی نام مجله را از News-Week به Newsweek تغییر داد، محتوای تحلیلی مجله را بیشتر کرد، ستون‌های ثابت آن را افزایش داد و انتشار ویرایش‌های بین‌المللی نیوزویک را آغاز کرد. به مرور زمان طیف گسترده‌ای از مطالب، از اخبار فوری گرفته تا تحلیل، نقد و تفسیر به محتوای نیوزویک اضافه شد.

مالکان بعدی نیوزویک
در سال 1961، شرکت واشنگتن‌پست، مجله را از صاحبان قبلی آن خریداری کرد. آزبورن الیوت، مدیر مجله شد و هشت سال بعد نیز سردبیری آن را بر عهده گرفت. دوران طلایی نیوزویک که برای آن شهرتی جهانی به همراه آورد با سردبیری ادوارد کازنر همراه بود. پوشش گسترده رویداد واترگیت، و پیگیری‌های مجدانه این هفته‌نامه در انعکاس اخبار رسوایی بزرگ تاریخ آمریکا، که در سال 1974 به استعفای رئیس‌جمهور ریچارد نیکسون منجر شد همگی در دوران سردبیری کازنر رخ داد. در سال 1998 ریچارد ام. اسمیت، به عنوان مدیر نیوزویک معرفی شد. در همان سال مجله دست به یک اقدام نوآورانه زد و برای نخستین بار فهرست «بهترین دبیرستان‌های آمریکا» را منتشر کرد. این فهرست یکی از مهم‌ترین رتبه‌بندی‌ها در نظام آموزشی آمریکاست که در آن، برمبنای شاخص‌های دانشگاهی دبیرستان‌های دولتی آمریکا رتبه‌بندی و مدارس برتر با عنوان «نخبگان ملی» معرفی می‌شوند.
بین سال‌های 2008 تا 2009 نیوزویک به تدریج در ساختار تجاری خود تغییراتی ایجاد کرد. در پی بروز دشواری‌های متعدد در رقابت با منابع خبری آنلاین و تلاش بیشتر مدیران برای درج اخبار منحصر‌به‌فرد در هفته‌نامه، نیوزویک در 24 می 2009 تمرکز خود را به درج مطالب تحلیلی و تفسیری معطوف کرد. در همین راستا، تعداد مشترکان خود را از 1/3 میلیون نفر در ابتدای سال 2008 به 9/1 میلیون نفر در جولای 2009 و سپس 5/1 میلیون نفر در ژانویه 2010 کاهش داد و به عبارتی در مدت یک سال 50 درصد از مخاطبان خود را حذف کرد. مطابق با سیاست جدید میچام، مدیر وقت نیوزویک، از افزایش مشترکان ممانعت می‌شد و قیمت اشتراک هفته‌نامه نیز به دو برابر افزایش پیدا کرد؛ در مقابل نیوزویک به جست‌وجوی مخاطبان و مشترکان تاثیرگذارتری رفت که موردنظر صاحبان آگهی‌ها بودند. در طول این مدت، بخشی از نیروهای نشریه نیز تعدیل شدند. علاوه بر کاهش 50‌درصدی درآمد حاصل از تبلیغات، قیمت هفته‌نامه نیز کاهش پیدا کرده بود اما ناشران نیوزویک هنوز به سودآوری آن امیدوار بودند.
گزارش مالی سال 2009 کمپانی واشنگتن‌پست نشان داد درآمد حاصل از تبلیغات این هفته‌نامه 27 درصد کاهش پیدا کرده و بخش مجله کمپانی نیز متحمل 3/29 میلیون دلار ضرر شده است. در سه‌ماهه نخست سال 2010 نیوزویک تقریباً 11 میلیون دلار ضرر کرد.

امتیازی که یک دلار فروخته شد
با فرارسیدن ماه می 2010، نیوزویک که ظرف دو سال گذشته ضررهای مالی سنگینی متحمل شده بود به فروش گذاشته شد. این خبر توجه خریداران بین‌المللی را به خود جلب کرد. یکی از متقاضیان خریداری این مجله عبدالسلام هیکل، کارآفرین سوریایی و مدیرعامل انتشارات Heykal Media بود که بعدها مدعی شد تقاضای وی از سوی سهامداران نیوزویک نادیده گرفته شده است.
سرانجام در آگوست 2010، امتیاز مجله‌ای که نزدیک به 50 میلیون دلار مقروض بود، به قیمت یک دلار (بله، فقط یک دلار) به سیدنی هارمن فروخته شد. هارمن تنها یک سال توانست بر نیوزویک فرمانروایی کند و در آوریل 2011 درگذشت. دو سال بعد شرکت صاحب امتیاز نیوزویک اعلام کرد احتمال دارد برای جبران ضررهای مالی، انتشارات خود را به صورت دیجیتال ارائه دهد و در سال آتی نیز وقوع تغییرات دیگری در نیوزویک محتمل خواهد بود. در پایان همان سال، نیوزویک با یک مجله خبری آنلاین به نام دیلی بیست (The Daily Beast) ادغام شد و «تینا براون» سردبیر دیلی بیست، مسوولیت تحریریه هر دو نشریه را بر عهده گرفت. 50 درصد از سهام این شرکت جدید، یعنی نیوزویک دیلی بیست به کمپانی IAC و 50 درصد باقی‌مانده آن به هارمن تعلق داشت.
هدف اصلی این شرکت جدید رسانه‌ای آن بود که دیلی بیست، منبع اصلی تحلیل‌های فوری اخبار باشد در حالی که نیوزویک چشم‌انداز وسیع‌تری را پوشش دهد، تحلیل‌های عمیق‌تری داشته باشد، سرنخ‌ها را بیابد و مسائل را ریشه‌یابی کند و در نهایت هر دو نشریه به سودآوری برسند. تینا براون در مدت سردبیری خود سیاست‌های متفاوتی در مقایسه با همکاران قبلی خود پی گرفت. در حالی که جان میچام، تمام تمرکز مجله را متوجه مباحث سیاسی و مسائل جاری جهان کرده بود براون تمرکز نشریه را به رویدادهای جاری آن هم نه فقط در حوزه سیاست، بلکه تجارت، اقتصاد، سرگرمی و اخبار جهان معطوف کرد. حاصل این سیاست افزایش حجم مطالب مربوط به مد، فرهنگ پاپ و بسیاری دیگر از موضوعات عمومی در نیوزویک بود. از سپتامبر سال 2013 و پس از تینا براون، جیم ایمپوکو، سمت سردبیری نیوزویک را بر عهده گرفته است.

طراحی مجدد نیوزویک در سال 2011
نیوزویک در مارس 2011 شاهد تحول دیگری بود. بخش چشم‌انداز این نشریه به ابتدای آن منتقل شد و در بخش‌های ابتدایی هفته‌نامه فضای بیشتری به مطالب ستون‌نویسان، نویسندگان و مهمانان نشریه اختصاص پیدا کرد. دو صفحه از مجله با عنوان «گالری خبری» به چاپ تصاویری از رویدادهای خبری هفته می‌پرداخت و در آن هر تصویر با مقاله کوتاهی همراه بود. در بخش نیوز بیست، مقالات کوتاه، یک مصاحبه مختصر با چهره‌های خبرساز و نمودارها و جداول متعدد برای مطالعه سریع خوانندگان -‌‌به سبک و سیاق دیلی بیست- کار می‌شد. این در واقع بخشی است که «عقلانیت سنتی» نیوزویک در آن استقرار می‌یابد. براون تا پایان دوران سردبیری خود، تمرکز نیوزویک بر گزارش‌های عمقی و تحقیقی و نیز گزارش‌های محوری در حوزه سیاست و مسائل جهانی را در کنار مطالب جدیدی با محوریت مد و فرهنگ پاپ حفظ کرد. در بخش فرهنگی مفصلی به نام «همه چیز از همه جا» (Omnivore) مطالبی در مورد هنر، موسیقی، کتاب، فیلم، غذا، سفر، تلویزیون و نیز کتاب‌های هفته و بخش نیازمندی‌ها درج می‌شد. پشت جلد هفته‌نامه با ستونی به نام «اشتباه دوست‌داشتنی من» همراه بود که توسط یک چهره مهمان نوشته می‌شد. چهره‌ها در این ستون یکی از اشتباهات مهم زندگی خود را برای خوانندگان روایت می‌کردند؛ اشتباهی که نشانگر شخصیت و روحیات خاص آنان بود.

نیوزویک آنلاین
در اکتبر سال 2012 میلادی شرکت نیوزویک اعلام کرد انتشار نسخه مکتوب نیوزویک پس از 80 سال در آمریکا متوقف خواهد شد. در این خبر آمده بود کاهش تبلیغات و درآمد حاصل از اشتراک و افزایش هزینه‌های نشر و توزیع، شرکت را با مشکلات متعددی روبه‌رو ساخته و این تصمیم ناگزیر اتخاذ شده است. در پایان همان سال، نسخه آنلاین نیوزویک با عنوان «نیوزویک گلوبال» آغاز به کار کرد و انتشار نسخه مکتوب در انگلستان و اروپا تحت لیسانس کمپانی نیوزویک/ دیلی بیست، همچنان ادامه یافت.
در آوریل سال 2013، مدیر و بنیانگذار کمپانی IAC در یک کنفرانس جهانی اعلام کرد از خریداری نیوزویک پشیمان است چراکه شرکتش ضرر زیادی را به خاطر این هفته‌نامه متحمل شده است. او این اقدام را یک اشتباه احمقانه خواند. در ماه آگوست همان سال IBT Media امتیاز برند نیوزویک و انتشار آنلاین آن را از IAC خریداری کرد اما دیلی بیست در تملک شرکت قبلی باقی ماند. در 7 مارس 2013، IBT انتشار نسخه چاپی نیوزویک را از سر گرفت. این شرکت توانست در اکتبر 2014 نیوزویک را به سودآوری برساند. از ژانویه سال جاری میلادی نیز علاوه بر ویرایش‌های قبلی هفته‌نامه، انتشار ویرایش صربیایی آن در صربستان آغاز شده است.
نیوزویک در میان هفته‌نامه‌های ایالات متحده رکورددار دریافت جایزه معتبر «نشنال مگزین اوارد» است که هر سال از سوی انجمن آمریکایی دبیران مجلات (ASME) به نشریات برتر اعطا می‌شود.

تیراژ و شعبه‌ها
در دهه 1950 نیوزویک نیز مانند بسیاری دیگر از نشریات در آمریکا، شاهد رشد چشمگیری در تیراژ (حدود 80 درصد افزایش) بود. تا سال 1962 تیراژ این مجله به 5/1 میلیون نسخه رسید. در سال 2003 تیراژ جهانی نیوزویک به بیش از چهار میلیون نسخه رسید که 7/2 میلیون آن در ایالات متحده فروخته می‌شد. در سال 2010 این میزان تا 5/1 میلیون کاهش پیدا کرد و فروش هفتگی نیوزویک روی دکه‌های مطبوعات، 40 هزار نسخه کم شد.
دفتر اصلی نیوزویک در نیویورک واقع شده است و هدایت 22 شعبه در سراسر جهان را بر عهده دارد: 9 دفتر در آمریکا، و سایر دفاتر در لندن، پاریس، برلین، مسکو، قدس، بغداد، توکیو، هنگ‌کنگ، پکن، آفریقای جنوبی، کیپ‌تاون، مکزیکوسیتی و بوئنوس‌آیرس.
نسخه انگلیسی‌زبان این هفته‌نامه در ایالات متحده، پاکستان، اروپا، خاورمیانه و آفریقا توزیع می‌شود. نیوزویک تنها هفته‌نامه خبری آمریکاست که ویرایش‌هایی به زبان ملی چند کشور دیگر دارد. در ژاپن، سیبری، لهستان، کره و اسپانیا، نیوزویک به زبان محلی هر کشور منتشر شده و به فروش می‌رسد. این مجله خبری از نظر تیراژ و درآمد حاصل از آگهی، پس از تایم در مقام دوم ایستاده است.

محتوای نیوزویک
نیوزویک با داشتن یک شبکه جهانی قدرتمند از خبرنگاران، گزارشگران و نویسندگان سرشناس، هر هفته پوشش جامعی از اخبار و رویدادهای جهان ارائه می‌دهد. در این هفته‌نامه، اخبار مربوط به رویدادهای ملی و بین‌المللی، تجارت، علوم و تکنولوژی، اجتماعی، هنر و سرگرمی درج می‌شود. مفسران سرشناس بسیاری در این هفته‌نامه به ارائه دیدگاه‌های خود در مورد رویدادها می‌پردازند. در سایت نیوزویک دات کام نیز علاوه بر نسخه آنلاین هفته‌نامه که تنها برای مشترکان در دسترس است، اخبار روزانه، ستون‌های تحلیل و تفسیر به قلم نویسندگان برتر نیوزویک، گالری عکس، گزارش‌های صوتی و تصویری از خبرنگاران سراسر دنیا، پادکست محتوای قابل دریافت روی موبایل و آرشیو مطالب وجود دارد. بخش‌های مختلفی تحت عناوین رویدادهای ملی و بین‌الملل، تجارت، علوم و تکنولوژی، پزشکی، خانواده، هنر و سرگرمی در نیوزویک دیده می‌شود. علاوه بر این، در ضمیمه‌ای به نام «‌The Tip Sheet» که مختص مصرف‌کنندگان است مقالاتی با موضوع بهداشت، پول، و سفر درج می‌شود. پریسکوپ، نوبت من، دیده‌بان عقلانیت سنتی، چشم‌انداز و خبرسازان، عناوین صفحات ثابت نیوزویک هستند. «نوبت من» تنها ستون هفتگی نیوزویک است که توسط خوانندگان آن نوشته می‌شود. نیوزویک ماهانه به‌طور تقریبی چهار هزار نامه به سردبیر دریافت می‌کند.

جنجال‌های یک هفته‌نامه
خبرنگار سرشناس نیوزویک، مایکل ایزیکوف، نخستین گزارشگری بود که از رابطه غیراخلاقی میان رئیس‌جمهور وقت، بیل کلینتون و مونیکا لویبنسکی پرده برداشت اما، سردبیر نیوزویک مانع از انتشار گزارش شد. گزارش این رسوایی، بلافاصله به صورت آنلاین در سایت Drudge Report منتشر شد.
در سال 2004 در مطالعه‌ای که توسط دو پژوهشگر به نام‌های میلیو و گراس کلوز انجام شد تاکید شد که نیوزویک مانند بسیاری از رسانه‌های خبری اصلی در آمریکا (به استثنای فاکس‌نیوز و وال‌استریت ژورنال) دچار تعصب لیبرال است. اوان توماس، مدیر دفتر واشنگتن نیوزویک و قائم‌مقام بعدی مدیر مسوول این روزنامه، در پاسخ به این اتهام گفت: «تنها در سال 1996 تعصب و سوگیری لیبرال در هفته‌نامه‌ای که من در آن کار می‌کردم وجود داشت. به نظر من، در حال حاضر نیوزویک تنها اندکی لیبرال است.»
در نیوزویک پنجم می 2005، گزارشگر معروف این هفته‌نامه مایکل ایزیکوف، در گزارش خود نوشت بازجویان زندان گوانتانامو به منظور فشار آوردن به زندانیان مسلمان یک جلد قرآن را از میان برده‌اند. زندانیان سیاسی گوانتانامو پیش از این، بارها شکایت‌های مشابهی را اعلام کرده بودند اما این نخستین بار بود که یک منبع رسمی دولتی، آشکارا چنین رویدادی را تایید می‌کرد. انتشار این گزارش تظاهرات و تجمعات اعتراض‌آمیز گسترده‌ای را علیه آمریکا در کشورهای مختلف جهان به‌ویژه جهان اسلام در پی داشت. در یکی از این تجمعات در افغانستان دست کم 15 نفر کشته شدند. نیوزویک بعدها نوشت منبع ناشناسی که این اطلاعات را در اختیار ایزیکوف گذاشته است، می‌گوید عاملان اهانت به قرآن تحت پیگرد و بازجویی قرار ندارند و همین امر سبب شد منتقدان و معترضان این واقعه بیشتر شوند.
فرید زکریا، مقاله‌نویس و دبیر نیوزویک بین‌الملل، در نوامبر سال 2001 با جمع کثیری از سیاستگذاران، کارشناسان مسائل خاورمیانه و اعضای سازمان‌های مطرح مطالعات سیاسی دیدارهای محرمانه‌ای داشت تا در مورد مداخله جرج دبلیو بوش و کابینه وی در مسائل افغانستان گزارشی تهیه کند. این دیدارها به درخواست پل دی. ولفوویتز، و بعدها وزارت دفاع ایالات متحده انجام می‌پذیرفت. حضور غیرمعمول روزنامه‌نگاران از جمله رابرت کاپلان از آتلانتیک مانثلی، در چنین دیدارهای حساسی در نوع خود کم‌نظیر و استثنایی محسوب می‌شد. حاضران در این دیدارها تعهدنامه محرمانه‌ای امضا کرده بودند که وقایع و گفت‌وگوهای جلسات را به هیچ‌وجه در جایی مطرح نکنند و مذاکرات پنهان باقی بماند. فرید زکریا نیز در گفت‌وگو با نیویورک‌تایمز اعلام کرد ساعت‌ها در این جلسات حضور پیدا کرده اما از وی خواسته نشده که گزارشی در مورد اقدامات رئیس‌جمهور بنویسد. در 21 اکتبر 2006 تایمز در اصلاحیه‌ای نوشت: «به آقای زکریا گفته نشده بود که این رویدادها به منظور تهیه گزارشی در مورد عملکرد پرزیدنت بوش است، نامی هم از ایشان در گزارش نیامده است.»
در 23 نوامبر سال 2009، تصویر سارا پالین فرماندار سابق آلاسکا و معاون رئیس‌جمهور وقت، در ژست و لباس ورزشی روی جلد نیوزویک به چاپ رسید. این تصویر با جمله‌ای با این مضمون همراه بود: «شما چگونه مانند سارا مشکلات را حل می‌کنید؟» خانم پالین، لس‌آنجلس تایمز و سایر مفسران، نیوزویک را به خاطر این عکس به جنسیت‌گرایی متهم کردند. برخی منتقدان از این تصویر به عنوان بدترین مورد از جنسیت‌گرایی تصویری در تاریخ رسانه‌های سنتی، که با هدف ترور شخصیتی یک سیاستمدار منتشر شده یاد می‌کنند. بخش خبری CBN نیز این تصویر را «توهین به زنان سیاستمدار» خواند.
مدتی بعد در آگوست 2011 تصویری از نماینده جمهوریخواه کنگره آمریکا و کاندیدای ریاست جمهوری این کشور، میشله باکمن، روی جلد نیوزویک منتشر شد. تیتر «ملکه خشم» برای این عکس انتخاب شده بود. حالت چشمان باکمن در این عکس به‌گونه‌ای بود که وی را دیوانه نشان می‌داد به همین دلیل منتقدان عکس را توهین‌آمیز خواندند. دیگر منابع رسانه‌ای نیز تصویر باکمن را جنسیت‌گرایانه دانستند و سارا پالین نیز این اقدام نیوزویک را تقبیح کرد. نیوزویک در دفاع از تصویر روی جلد خود اعلام کرد سایر عکس‌های باکمن نیز همین ویژگی را دارد!

برخی از نام‌آوران نیوزویک
تینا براون، متولد 1953 در انگلستان روزنامه‌نگار، ویراستار، مقاله‌نویس، مجری و نویسنده کتاب معروف زندگینامه پرنسس دایاناست. وی در سال 1984 به آمریکا مهاجرت کرد تا به عنوان ویراستار در مجله ونیتی فیر مشغول به کار شود. تنها 25 سال داشت که سردبیری مجله Tatler را بر عهده گرفت و به سرعت به یکی از چهره‌های سرشناس صنعت رسانه در آمریکا تبدیل شد. وی از سال 1984 تا 1992 سردبیر ونیتی فیر و از 1992 تا 1998 سردبیر نیویورکر بود. در سال 2000 به دلیل فعالیت‌ها و خدمات ارزنده خود در روزنامه‌نگاری بین‌المللی نشان ویژه سلطنتی بریتانیا را دریافت کرد و در سال 2007 نیز به تالار مشاهیر ویراستاران مجلات پیوست. براون، جوایز و نشان‌های متعدد دیگری نیز در حوزه فعالیت‌های رسانه‌ای دریافت کرده است. در اکتبر سال 2008 وی به عنوان سردبیر دیلی بیست معرفی شد و دو سال بعد با ادغام این وب‌سایت با مجله نیوزویک همزمان مدیریت دو نشریه را بر عهده گرفت. وی در سال 2013 اعلام کرد از سمت خود در دیلی بیست کناره‌گیری می‌کند تا شرکت «تینا براون مدیا» را راه‌اندازی کند.
فرید رفیق زکریا، متولد سال 1964 در بمبئی هندوستان، خبرنگار، مقاله‌نویس، ویراستار، نظریه‌پرداز و استاد سرشناس سیاست خارجی در آمریکاست. زکریا دانش‌آموخته هاروارد است و مدرک دکترای خود را زیر نظر ساموئل هانتینگتون دریافت کرده است. وی یکی از مجریان سی‌ان‌ان است و همواره به عنوان کارشناس مسائل سیاسی در شبکه‌های سراسری آمریکا، از جمله سی‌ان‌ان، پی‌بی‌اس و ای‌بی‌سی حضور پیدا می‌کند. وی تا قبل از اشتغال به کار در نیوزویک یکی از نویسندگان نشریه «فارین افرز» بود و در این نشریه برای نخستین بار مفهومی به نام «دموکراسی غیرلیبرال» را مطرح کرد.
زکریا صاحب مقالات تخصصی متعددی در موضوع سیاست خارجی آمریکا و همچنین نظام بین‌الملل است. وی در دو کتاب پرمخاطب با عنوان «جهان بعد از آمریکا» و «آینده آزادی» به بررسی موضوعات بسیار مهمی می‌پردازد که چشم‌انداز روشنی را از آینده پرشکوه دموکراسی و آزادی و همچنین اوج کشورهای نوظهور ارائه می‌دهد. نشر نی، کتاب‌های فرید زکریا را در ایران منتشر می‌کند.