راهکار جلوگیری از گروگان‌گیری اشرار
ماموریت دیپلمات‌ها در پاکستان
رابطه ایران و پاکستان رابطه دیرینه و حسنه‌ای است که از سال‌های دور پابرجا بوده است. در این روابط برخی از قدرت‌های فرامنطقه‌ای ورود پیدا کرده و تاثیرگذار بوده‌اند.
محمد صالح جوکار/عضو کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس
رابطه ایران و پاکستان رابطه دیرینه و حسنه‌ای است که از سال‌های دور پابرجا بوده است. در این روابط برخی از قدرت‌های فرامنطقه‌ای ورود پیدا کرده و تاثیرگذار بوده‌اند. به طور خاص، آمریکایی‌ها با حضور در منطقه و تلاش برای توازن قوا به نفع خود، روابط حسنه‌ای را که میان ایران و پاکستان وجود دارد قدری تیره‌تر کرده‌اند. اخیراً این تلاش‌ها با حمایت قدرت‌های غربی از گروه‌های تروریستی و اشرار در مناطق جنوب شرقی ایران شدت گرفته است. از طرفی سکوت دستگاه‌های اطلاعاتی غربی‌ها، تحرکات اشرار را افزایش داده و این به صلاح امنیت و ثبات در منطقه نیست. اشراری که در داخل خاک پاکستان حضور دارند؛ به راحتی قابل شناسایی هستند و حتی دستگاه‌های امنیتی ایران می‌تواند اطلاعاتی از آنها در اختیار دولت پاکستان قرار دهد. با این همه، برخوردی از سوی دولت پاکستان با آنها دیده نمی‌شود. البته نمی‌توان از کنار این موضوع نیز گذشت که دولت مرکزی پاکستان به مناطق مرزی با ایران و تحرکات گروه‌های تروریستی، اشراف کمی دارد. اما ناتوانی در کنترل تروریست‌ها قابل قبول نیست و شاید این شائبه به وجود بیاید که کشور ثالثی در این موضوع دخیل است. تمامی معادلات نشان
می‌دهد اگر دولت پاکستان قصد برخورد با این گروه‌ها را داشته باشد؛ می‌تواند امنیت بخش‌های مشترک مرزی با ایران را تامین کند.
به نظر می‌رسد تحرکات اشرار با توجه به همین پس‌زمینه، در سال‌های اخیر شدت پیدا کرده است. گروگان‌گیری سربازان ایرانی در مناطق مرزی ایران، نمونه‌ای از اقدامات تروریستی این گروه‌هاست که تا پیش از این تحت نام‌هایی چون «جندالله» فعالیت می‌کردند و امروز با نام‌های دیگر. اما نکته مشترک در این گونه اقدامات، عمیق‌تر شدن اختلافات میان ایران و این گروه‌های تروریستی است. استفاده از ساز و کار مبتنی بر گروگان‌گیری، با هدف تشدید این دیدگاه که «اختلاف میان شیعه و سنی» در ایران بالاست، انجام می‌گیرد و دیدیم که محدود به گروه‌های تروریستی مانند «جندالله» نیز نشد. گروه‌های سلفی با بهره‌گیری از تفکر خاص خود که مبتنی بر افراطی‌گری است، دست به تولید خشونت می‌زنند و ماجرای گروگان‌گیری و ماجراهای پیشین چون شهادت مرزبانان ایرانی در منطقه «تاسوکی» یکی از ده‌ها موردی است که از اعمال خشونت برای پیشبرد برخی از مقاصد که عمده آنها اختلاف میان شیعه و سنی است؛ پرده بر می‌دارد. پراکنشی که این روزها در این نوع گروه‌های تروریستی وجود دارد نشان می‌دهد که بخش عمده اطلاعات مورد نیاز آنها از سوی برخی از کشورهای فرامنطقه‌ای یا حتی منطقه‌ای در
اختیار گروه‌ها قرار می‌گیرد تا هم به بی‌ثبات‌سازی منطقه کمک کنند و هم به اختلافات میان شیعه و سنی دامن بزنند. در واکنش به اقدام اخیر این گروه تروریستی، دو رویکرد وجود دارد. در داخل کشور، مرزهای ایران باید از نظر استحکامات مهندسی، حضور نیروهای کارآزموده و توانمندی آنها با استفاده از فناوری روز تقویت شوند. رویکرد دوم، چگونگی تعامل با دولت پاکستان است که بر عهده دستگاه سیاست خارجی ایران است. دیپلماسی ایران در قبال مشکلات مرزی ایران با پاکستان می‌تواند قدری صریح‌تر از این باشد.
می‌توان با پاکستان پیمان‌های منطقه‌ای بست تا در خلال آن راه برای استفاده تروریست‌ها از خاک پاکستان برای ضربه زدن به ایران بسته شود. به نظر می‌رسد که دیپلماسی کنونی راه به جایی نمی‌برد و در مورد پاکستان باید قدری شفاف و دقیق‌تر برخورد کرد. هدف ایران، مبارزه با تروریسم است و در این راه دستگاه دیپلماسی است که باید پیش‌قدم باشد و راهکارهای آن را با مقامات اسلام‌آباد در میان گذارد. با توجه به جمیع جهات، باید گفت موضوع گروگان‌گیری اخیر نیز در حال حل و فصل است اما به نظر می‌رسد که دستگاه دیپلماسی کشور، باید در این راه فعال‌تر باشد و موضوع مبارزه با تروریسم به ویژه در کشور پاکستان را به عرصه‌های بین‌المللی بکشاند.
دیدگاه تان را بنویسید