کشور برتر سال

برای بردن جایزه کشور برتر سال نشریه اکونومیست صلح‌طلبی و ثروت کافی نیست. هدف این نشریه پاداش دادن به بهبود است. در گذشته میانمار و تونس به خاطر رفع ظلم و ستم و ساخت حکومتی شبیه دموکراسی از برندگان بودند. کشورهایی مانند نیوزیلند، سوئیس و ژاپن که در دهه گذشته شرایط بسیار خوبی داشته‌اند دیگر نیازی ندارند که نامزد کشور برگزیده شوند. استونی شجاع یکی از نامزدهای امسال است. این کشور که از سوی ولادیمیر پوتین تهدید شده بود یکی از معدود کشورهای عضو ناتو است که به تعهد خود مبنی بر اختصاص دو درصد از تولید ناخالص داخلی به امور دفاعی پایبند ماند. استونی یکی از کشورهای فقیر اروپاست اما کودکان این کشور در تازه‌ترین آزمون علمی PISA از دیگر همتایان خود در قاره اروپا پیشی گرفتند. در استونی مدیران مدرسه حق استخدام و اخراج معلم را دارند و باید در قبال نتایج دانش‌آموزان پاسخگو باشند. از زمانی‌که استونی یکی از مستعمره‌های بدبخت اتحاد جماهیر شوروی سابق بود یک نسل گذشت و اکنون این کشور وضعیتی همانند کشورهای اسکاندیناوی پیدا کرده است. کشور دیگری که در فهرست اولیه اکونومیست قرار دارد ایسلند است که با جمعیت 330‌هزار‌نفری خود یکی از کشورهای ثروتمندی است که در سال 2016 سریع‌ترین نرخ رشد را داشته‌اند. بازیکنان فوتبال این کشور کوچک توانستند انگلستان 53‌میلیون‌نفری را از دور رقابت‌های اروپا حذف کنند. طنزپردازان منتقد به این نکته اشاره می‌کنند که مربی تیم انگلیس سالانه 3 /5 میلیون پوند دستمزد می‌گیرد در حالی‌که مربی تیم ایسلند یک دندانپزشک پاره‌وقت است.

چین از بسیاری جهات یک حکومت دیکتاتوری دارد اما در دو معیار بسیار عالی عمل کرده است. گزارش ماه مارس نشان می‌دهد عملکرد این کشور در بهبود فرآیند تصاعد گازهای گلخانه‌ای به اوج خود رسید و به احتمال زیاد این روند در دهه آینده همچنان ادامه می‌یابد. همچنین، به‌رغم کندی رشد اقتصادی، در سال قبل (2015)، چهارده میلیون روستایی چینی توانستند خود را از فقر بیرون بکشند. رقمی که از هر میزان دیگر در سایر کشورهای جهان بالاتر است. در منطقه‌ای نزدیک چین که در سال 2016 انتخابات آزاد دیگری را برگزار کرد. رای‌دهندگان یک اعتدال‌گرا به نام تسای اینگ‌ون را به عنوان اولین رئیس‌جمهور زن تایوان برگزیدند. او تاکنون توانسته است با فشارهای پکن مقابله کند هرچند اگر ترامپ با دولت مرکزی چین چانه‌زنی کند ممکن است تایوان بسیار آسیب‌پذیر شود. می‌توان تایپه و پکن را به طور مشترک در مقام اول قرار داد و جایزه چین واحد را به آنها داد. اما آیا آنها حاضرند بر روی یک سکو قرار گیرند و جایزه را بپذیرند؟

کانادا کشوری است که همچنان لیبرال و هوشیار باقی مانده است هرچند سایر کشورهای ثروتمند به عوام‌گرایی غیرلیبرال آلوده شده‌اند. این کشور درهای خود را به روی تجارت و مهاجران باز گذاشته است. یک‌پنجم از جمعیت این کشور فرزندان مهاجران هستند که دو برابر همین نسبت در ایالات متحده است. جاستین ترو‌دو نخست‌وزیر کانادا تقریباً با تمام ایالات این کشور در مورد پیمان قیمت‌گذاری بر کربن مذاکره کرده و وعده داده است که ماری جوانا را آزاد کند. دیگر از یک مربی سابق اسنوبورد چه انتظاری می‌توان داشت؟

کبوتر صلح

اما انتخاب ما کشور کلمبیا به خاطر برقراری صلح در سال 2016 است. این موفقیت بسیار بزرگ بود. جنگ بین دولت کلمبیا و گروه مارکسیست فارک (FARC) بیش از 50 سال به طول انجامید و جان حدود 220 هزار نفر را گرفت؛ این کشور زمانی در آستانه سقوط قرار گرفت، امری که دیگر غیرقابل تصور تلقی می‌شود. شبه‌نظامیان فارک افرادی که آنها را ترک می‌کردند به قتل می‌رساندند، کودکان را به کار می‌گرفتند و گاهی اوقات زنان سرباز باردار را به سقط جنین وادار می‌کردند. آنها همچنین برای تامین مخارج جنگ به قاچاق مواد مخدر، آدم‌ربایی و باج‌گیری می‌پرداختند. نیروهای دولتی نیز، بی‌رحم بودند. برخی از آنها از آگهی‌های شغلی قلابی استفاده می‌کردند تا مردان بی‌گناه را به مناطق دوردست بکشانند. آنها سپس این افراد را می‌کشتند و ادعا می‌کردند آنها شورشی بودند تا بتوانند خود را قهرمان جلوه داده و احتمال ترفیع خود را بالاتر برند. خوشبختانه این کابوس در سال 2016 پایان یافت. رئیس‌جمهور کلمبیا خوان مانوئل سانتوس پیمان صلحی را با گروه فارک نوشت و آن را به همه‌پرسی گذاشت. این پیمان با اختلاف رای اندکی رد شد چراکه رای‌دهندگان عقیده داشتند رهبران فارک به اندازه کافی تنبیه نشده‌اند. دو طرف یک بار دیگر بر سر میز مذاکره نشستند و به برخی اعتراضات پاسخ دادند. پیمان جدید از طریق مجلس تصویب می‌شود. شاید بهتر بود یک همه‌پرسی دیگر برگزار می‌شد اما اگر رای‌دهندگان تمایل دارند خطر جنگ دیگری را بپذیرند می‌توانند در سال 2018 به رئیس‌جمهوری رای دهند که وعده دهد مجازات‌های سنگین‌تری را برای رهبران فارک در نظر خواهد گرفت. همزمان، شورشیان تعهد کرده‌اند که سلاح‌های خود را تحویل دهند. پیمان صلح کلمبیا همانند بسیاری دیگر از مذاکرات صلح ناقص بوده و طرفین در بسیاری موارد کوتاه آمده‌اند. اما هر جایگزینی می‌تواند از این بدتر باشد. کلمبیا ارزش برنده شدن را دارد.
منبع:‌اکونومیست