دغدغه زندگی ملت را ندارند

من پیش از انتخابات ریاست‌جمهوری سال 92 بارها این موضوع را اعلام کردم که چه آقای روحانی به عنوان رئیس‌جمهوری انتخاب شوند، چه آقای عارف، نمی‌توانند تغییر چندانی در روند زندگی و معیشت مردم ایجاد کنند؛ چرا که از همان زمان اعتقاد داشتم با وجود مجلس فعلی، عملاً دست دولت برای توجه به وضعیت زندگی مردم آن طور که باید و شاید باز نیست. ببینید! واقعیت این است که از نظر من، آنچه برای گروهی از نمایندگان این مجلس، اهمیت ندارد، وضعیت معیشت و زندگی مردم است. حالا چه انتظاری باید از آقای رئیس‌جمهوری داشت؟ او چه کار می‌تواند بکند؟‌ هر قدمی که بخواهد بردارد باید با موافقت مجلس باشد و از آنجا که بسیاری نیازی به توجه به معیشت مردم نمی‌بیند، عملاً کاری را از پیش نمی‌برد. من با قاطعیت می‌گویم که یکی از مشکلات اساسی رئیس‌جمهوری برای خدمت به مردم همین سنگ‌اندازی‌ها خواهد بود چرا که برخی از آنانی که امروز در مجلس حضور دارند، به هیچ‌وجه دغدغه زندگی مردم را ندارند و بیشتر به فکر معیشت خودشان هستند. آنها از آنجا که مشکل اشتغال را برای خود و اطرافیان‌شان نمی‌بینند، به این مشکل بزرگ کشور بی‌توجه‌اند. خوب یا بد باید بپذیریم که این افراد، همان‌هایی هستند که دوره کارشان در شرایطی بود که کشور بالاترین درآمد نفتی را داشت، مردم با بزرگ‌ترین مشکلات اقتصادی دست و پنجه نرم می‌کردند و در نهایت کشور به جایی رسید که همه شاهد آن بودیم. خب طبیعی است که اگر این افراد دغدغه معیشت مردم را داشتند، طوری رفتار می‌کردند که این اتفاق برای ملت نیفتد.

با این شرایط فکر می‌کنید دولت باید چه رویکردی داشته باشد؟ در هر صورت، دولت مجری قوانینی است که مجلس مصوب می‌کند و در صورتی که مجلس طرح‌های دیگری را که اولویت اصلی دولت نیستند زودتر از طرح‌های ضروری تصویب کند، دولت ناچار به اجرای آنهاست.

به نظر من دولت باید ایستادگی کند و این مساله را با مردم در میان بگذارد. واقعیت این است که مردم همیشه مشکل‌گشا بوده‌اند و در برهه‌های زمانی حساس، توانسته‌اند مشکل را حل کنند. در این شرایط دولت باید درباره آن نمایندگانی که بیشتر از آنکه منافع ملی و معیشت مردم را پیگیری کنند مشغول پیگیری فعالیت‌های سیاسی و حزبی و جناحی خود هستند با مردم صحبت کند.

اما دولت نشان داده زیاد تمایلی به این نوع برخورد ندارد!

خب اگر این اتفاق صورت نگیرد هم دولت ضرر می‌کند، هم ملت و هم منافع ملی. واقعیت این است که امروزه، بیکاری یکی از مشکلات اساسی جامعه ماست. بر اساس آماری که من دارم 9 هزار پزشک بیکار در کشور حضور دارند و تنها کمتر از دو درصد فارغ‌التحصیلان، جذب کاری می‌شوند که با رشته تحصیلی‌شان هماهنگ است. این برای دولت یک بحران است و اگر دولت برای مقابله با آن کاری نکند، بدون شک ضرر خواهد کرد.

شما گفتید که نمی‌توان انتظار اعتراض نسبت به این شرایط را از مجلسی‌ها داشت. حتی فراکسیون اقلیت هم قادر به این کار نیستند؟

ببینید! اساساً من فکر می‌کنم که در مجلس چیزی به اسم فراکسیون اقلیت وجود ندارد. ما تا حالا از اعضای این فراکسیون حرفی نشنیدیم که به سود مردم باشد. نمی‌دانم مشکل کجاست که این افراد هم سکوت کرده‌اند. من سوال می‌پرسم که آیا امروز مشکل مردم، امر به معروف و نهی از منکر است؟‌ خیلی‌ها جواب‌شان منفی است. اما حتی یک نفر از افرادی که ما آنها را به عنوان فراکسیون اقلیت می‌شناسیم هم حرفی نزد که نشان دهد مشکل مهم کشور اقتصاد و بیکاری است نه موضوعات دیگر.

با این شرایط یعنی باید منتظر دور بعدی مجلس باشیم؟

نه، اگر سیاست و برنامه دوره بعدی مجلس هم همین باشد، هیچ اتفاقی نمی‌افتد. اگر شخصیت‌های برجسته علمی وارد مجلس نشوند، نمی‌توان انتظار داشت که تغییری در سیاست‌های مجلس به وجود آید.