بازگشایی نوانخانه‌ها

هرچند بنده موافق این هستم که دولت تکدی‌گری را از سطح شهر‌ها محو کند اما باید توجه کرد که تا همین الان هم قوانین مختلفی برای محو کردن این پدیده وجود داشته اما چون به صورت مناسب اجرا نشده همچنان شاهد تکدی‌گری در کشور هستیم. در این شرایط پیشنهاد بنده راه‌اندازی نوانخانه‌هایی است که قبل از این هم تجربه آنها را داشتیم. در سال‌های قبل از دهه 50 ما تجربه راه‌اندازی نوانخانه یا گداخانه‌هایی را داشتیم که در شهرهای بزرگی مانند مشهد در این اماکن از متکدیان به همراه خانواده آنها نگهداری می‌شد. در آن نوانخانه‌ها حتی معلم و پزشک هم وجود داشت و معلمان به نوعی به افراد در آن اماکن آموزش می‌دادند. در واقع در آن نوانخانه‌ها تنها به نگهداری از این افراد نمی‌پرداختند بلکه امکانات دیگری هم در اختیار آنها قرار می‌دادند و اگر هم این افراد امکان کار کردن داشتند مشغول به کار می‌شدند. در کشورهایی مانند انگلیس هم از سال 1651 تحت عنوان یک قانون حمایت از فقرا به این مورد توجه شده و در مقابل اعلام می‌کنند به افراد فقیر کمک نقدی نکنند.

از سوی دیگر با توجه به تجربه کشور در مورد نوانخانه به نظرم انجام این کار در کشور ما امکان‌پذیر است و در هر شهر یا استانی بنا بر وسعت آن می‌توان نوانخانه‌ای راه‌اندازی کرد تا حداقل با جمع‌آوری متکدیان، چهره جامعه زیبا شود. منتها باید توجه کرد عده‌ای از متکدیان به شکل باندی مشغول تکدی‌گری هستند که باید ابتدا این باندها را متلاشی و سپس به راه‌اندازی نوانخانه فکر کرد. از سوی دیگر افرادی که کمی هم توانمند شوند می‌توانند شغلی داشته باشند و حداقل در لباس گدایی کار نکنند. با این حال برخی از این متکدیان چون درآمدهای بالایی دارند شاید به راحتی نپذیرند که به این نوانخانه‌ها بروند که به همین دلیل شاید نیاز باشد اقداماتی مانند جمع‌آوری این افراد هم در دستور کار قرار بگیرد. پس از این جمع‌آوری، می‌توان این افراد را به شهرهای خودشان هم فرستاد، چرا که این افراد چون در شهر خود شناخته شده‌اند کمتر امکان دارد دوباره دست به گدایی بزنند. بنابراین باید در کنار راه‌اندازی آن نوانخانه‌ها مقداری هم نظارت، کنترل و جمع‌آوری را مدنظر قرار داد. این اقدامات هم نیاز به قانون یا آیین‌نامه جدید ندارد، چرا که در این مورد ما قوانین مناسبی داریم که به علت سهل‌انگاری تاکنون کمتر به آنها توجه شده است.