تاریخ انتشار:
ساخت نیروگاه هسته‌ای
چالش سازندگان جدید
نیروگاه هسته‌ای برکت که هم‌اکنون در ابوظبی در حال ساخت است هیچ‌گاه نمی‌تواند به اندازه آسمانخراش برج خلیفه در دوبی توجه دیگران را به خود جلب کند اما در هر صورت این نیروگاه یک شاهکار مهندسی است.
نیروگاه هسته‌ای برکت که هم‌اکنون در ابوظبی در حال ساخت است هیچ‌گاه نمی‌تواند به اندازه آسمانخراش برج خلیفه در دوبی توجه دیگران را به خود جلب کند اما در هر صورت این نیروگاه یک شاهکار مهندسی است. نیروگاه برکت در مقایسه با بزرگ‌ترین برج جهان سه برابر سیمان و شش برابر فولاد بیشتری مصرف میکند. نکته قابل توجه آن است که اولین رآکتور این نیروگاه طبق برنامه زمانی و (آن‌گونه که سازنده کره جنوبی می‌گوید) طبق بودجه در نیمه اول امسال تولید برق را آغاز میکند. این دستاورد در نوع خود بی‌نظیر است.
ساخت نیروگاه هسته‌ای در اکثر نقاط جهان کاری سخت با چشم‌انداز غیرقابل پیش‌بینی به شمار می‌رود. ساخت دو نیروگاه در آرژانتین و آمریکا که به‌تازگی به زمره نیروگاه‌های هسته‌ای جهان اضافه شدند به ترتیب 33 و 44 سال به طول انجامید. پایگاه داده‌های سازمان جهانی انرژی هسته‌ای نشان می‌دهد از میان 55 نیروگاه در حال ساخت در جهان حدود دوسوم آنها از برنامه زمانی خود عقب افتاده‌اند.
این تاخیر هزینه‌ها را افزایش می‌دهد و باعث می‌شود نیروگاه هسته‌ای در برابر سایر منابع تولید برق از قبیل گاز، زغال‌سنگ و انرژی‌های تجدیدپذیر مزیت رقابتی خود را از دست بدهد.
انتظار می‌رفت دو فناوری جدید رآکتور تحت فشار اروپایی (EPR) و فناوری AP1000 از شرکت وستینگهاوس آمریکا انقلابی در عرصه انرژی هسته‌ای پدید آورند اما با وجود اینکه هر دو فناوری در اوایل این قرن معرفی شدند هیچ‌کدام هنوز در جایی نصب و راه‌اندازی نشده‌اند.
تنها نقطه امید برای حفظ شهرت و آبروی فناوری EPR و همچنین شرکت فرانسوی EDF که مالک آن است پروژه هینکلی در بریتانیاست که آن هم با سرعت بسیار اندک پیش می‌رود. سایر پروژه‌های دارای فناوری EPR در فنلاند، فرانسه و چین سال‌ها از برنامه عقب مانده‌‌اند. شرکت توشیبا مالک فناوری AP1000 وستینگهاوس است و تاخیر در اجرای این فناوری مشکلاتی را پدید آورده است. در ماه فوریه شرکت توشیبا مجبور شد اعلام کند دفاتر مالی کسب‌وکار شرکت در صنعت هسته‌ای آمریکا شش میلیارد دلار ضرر نشان می‌دهند. از آنجا که دارایی‌های هسته‌ای احتمالاً غیرقابل فروش هستند این شرکت بخش‌هایی از کسب‌وکار اصلی خود و تجارت ریزتراشه‌ها را می‌فروشد. جهش‌های نسبی در این صنعت در کره جنوبی و چین نشان می‌دهد ساخت رآکتورهای بزرگی مانند رآکتور 1400 مگاواتی ابوظبی امکان‌پذیر است. علاوه بر این فعالیت در زمینه ساخت رآکتورهای کوچک با ظرفیت کمتر از 300 مگاوات رو به گسترش و بهبود گذاشته است.
ماه گذشته شرکت آمریکایی نیواسکیل که در اورگان مستقر است برای اولین‌بار از مقامات مقرراتی هسته‌ای آمریکا درخواست کرد گواهی تایید طرح رآکتور کوچک (SMR) را صادر کنند. ویلیام مگ‌وود مدیرکل آژانس انرژی هسته‌ای سازمان همکاری‌های اقتصادی و توسعه (OECD) می‌گوید که قطعاً در آینده گرایش به سمت عرضه‌کنندگان غیرسنتی خواهد بود. جهان اکنون هم به رآکتورهای کوچک و هم به انواع بزرگ آن نیاز دارد.
در مکان‌هایی مانند آمریکا و اروپا که تقاضا برای برق سرعت رشد کمتری دارد مصرف‌کنندگان به رآکتورهای کوچک و انعطاف‌پذیر علاقه‌مندند. در حالی که در بازارهای دارای رشد سریع مانند چین ساخت نیروگاه‌های هسته‌ای بزرگ از نظر اقتصادی منطقی‌تر است.
مداومت و جدیت در انجام کار تنها عامل موفقیت کره جنوبی در اولین پروژه خارجی نیروگاه هسته‌ای آنها در ابوظبی خواهد بود. رویدادهای ناگوار هسته‌ای مانند فاجعه سال 1979 در جزیره تری‌‌مایل و فاجعه چرنوبیل در سال 1986 تاخیری درازمدت را در صنعت ساخت نیروگاه هسته‌ای در اروپا و آمریکا ایجاد کردند اما کره جنوبی به مدت چهاردهه در این صنعت سرمایه‌گذاری کرد. به گفته لی یانگ هو مدیر اجرایی شرکت برق کره (KEPCO) که رهبری کنسرسیوم ساخت نیروگاه ابوظبی را بر عهده دارد «کره جنوبی از دهه 1990 بر فناوری ساخت خود متمرکز شد بنابراین با کمبود و مهارت مواجه نیست. مشکلی که سازندگان غربی هم‌اکنون با آن دست به گریبانند.»
شرکت برق کره همیشه با یک گروه از بنگاه‌های عرضه و ساخت در کره جنوبی کار میکند. در مقابل هر دو فناوری EPR و AP1000 مرتب از طریق قراردادهای مختلف به بنگاه‌های مهندسی جهانی واگذار شده‌‌اند. این تحولات به هر دو فناوری آسیب می‌رساند. گروه صنعتی انجمن جهانی انرژی هسته‌ای (WNA) می‌گوید که چین و کره جنوبی هر دو با استفاده از تکرار فناوری و استانداردسازی آن توانسته‌اند هزینه‌های ساخت نیروگاه را پایین نگه دارند. این انجمن برآورد میکند که هزینه سرمایه‌ای کره جنوبی در 20 سال گذشته ثابت مانده باشد در حالی که این هزینه در فرانسه و آمریکا تقریباً سه برابر شده است. انجمن جهانی انرژی هسته‌ای در گزارش این ماه خود اشاره میکند که تقاضا برای رآکتورهای کوچک احیا شده است که تا حدی ناشی از احساسات منفی علیه رآکتورهای بزرگ است. علاوه بر این هزینه پروژه‌های بزرگ برای شرکت‌های برق بسیار سنگین است.
به هر عنوان مثال نیروگاه برکت 20 میلیارد دلار هزینه دارد. هزینه سنگین به ویژه در بازارهایی نمود پیدا میکند که در آنها فراوانی گاز طبیعی و انرژی‌های تجدیدپذیر بهای برق را پایین آورده است. سرمایه‌گذاری‌های بزرگ رتبه اعتباری بنگاه‌ها را پایین و هزینه سرمایه آنها را بالا می‌برد.
طبق گزارش انجمن، شرکت‌های برق هزینه رآکتورهای کوچک را راحت‌تر می‌پردازند چرا که این رآکتورها با وجود تولید کمتر برق از نظر هزینه‌ای با رآکتورهای بزرگ رقابت می‌کنند چون خود در سطح انبوه تولید می‌شوند. رآکتورهای کوچک مزیت‌های دیگری نیز دارند: آنها را می‌توان در کارخانه ساخت؛ می‌توان آنها را به یکدیگر متصل کرد و ظرفیت مجموع را بالا برد و نصب آنها نیز آسان‌تر است.
مقامات مقررات‌گذاری آمریکا امیدوارند بتوانند ظرف 40 ماه در مورد درخواست شرکت نیواسکیل تصمیم‌گیری کنند. ایمنی مهم‌ترین موضوع است. هم رآکتور و هم تاسیسات سازنده آن باید آزمون‌های ایمنی و بازرسی را بگذرانند. رآکتور طرح شرکت نیواسکیل از فناوری مناسب آب تحت فشار برخوردار است و شرکت ادعا میکند این رآکتور از پدیده‌هایی مانند آنچه در سال 2011 در فوکوشیمای ژاپن اتفاق افتاد در امان می‌ماند. این رآکتور پمپ ندارد و به برق یا آب از بیرون وابسته نیست. اگر این طرح تصویب شود تا زمان تولید تعداد زیادی از آن جزئیات فناوری مخفی خواهد ماند. چشم‌انداز تقاضا برای رآکتورهای کوچک و موفقیت نیروگاه ابوظبی باعث می‌شود حامیان قدیمی نیروی هسته‌ای سرانجام بتوانند نقطه امیدی پیدا کنند.
منبع: اکونومیست
منبع: اکونومیست
دیدگاه تان را بنویسید