حاشیه در نیمه شب

فصل پرحاشیه فوتبال ایران با جشن دبل قهرمانی پرسپولیس و در نیمه‌های شب اهواز در حالی پایان یافت که فینال جام حذفی در شهر اهواز و در ورزشگاه فولاد آرنا یکی از جنجالی‌ترین و طولانی‌ترین زمان‌های برگزاری یک مسابقه فوتبال ارزیابی شده است. حادثه عبرت‌آموز ناهماهنگی در برگزاری مسابقه فینال بین دو تیم پرسپولیس و داماش گیلان نشان داد هنوز مدیریت فوتبال در ایران با استاندارد جهانی و حتی منطقه‌ای آن فاصله هولناکی دارد. 300 تماشاگر طرفدار داماش گیلان در میان ده‌ها هزار طرفدار پرسپولیس نتوانسته بودند صندلی‌های خود را به دست بیاورند. مدیرعامل تیم داماش نیز از برگزاری مسابقه در ساعت 9 شب 12 خرداد خودداری کرد تا برای اولین بار به تماشاگران فوتبال اهمیت داده باشد. جنجال البته 2 ساعت و نیم ادامه یافت و با اعلام لغو شدن مسابقه، ورزشگاه زیبا و تازه‌تاسیس فولاد اهواز صحنه یک جنجال نسبتاً خشونت‌بار بود. 40 هزار تماشاگر درون ورزشگاه و ده‌ها هزار نفر بیرون ورزشگاه اقدام به شکستن هر آنچه به دستشان رسید کردند. ورزشگاه خالی شد اما مدیران ورزش کشور با دخالت وزارت ورزش بر ضرورت برگزاری فوتبال فینال جام حذفی اصرار کردند. کاری که به دروغگویی مصلحتی نیز رسید. 300 تماشاگر راه نیافته داماش به ورزشگاه آمدند و سوت مسابقه زده شد. آرام آرام ورزشگاه پر شد و مسابقه آغاز شد. مسابقه‌ای که با نتیجه یک بر صفر برای پرسپولیس پایان یافت تا یکی از جنجالی‌ترین دوره‌های لیگ فوتبال در ایران به نتیجه رسیده باشد. البته این حادثه تکرار حوادث مشابهی بود که برای پرسپولیس در شهرهای تبریز و اصفهان و حتی در تهران با تیم سپاهان رخ داد. این حادثه و حوادث مشابه فوتبال ایران سوالات بسیاری را در ذهن طرفداران فوتبال ایجاد کرده است. آیا مدیریت فوتبال در ایران توانایی برگزاری بدون حاشیه و صحیح مسابقات فوتبال را دارد؟ آیا تماشاگران ما بهترین تماشاگران فوتبال هستند یا آنها نیز مثل بسیاری از کشورهای دنیا پر از حاشیه و جنجال‌اند؟ پاسخ به این سوالات در سوال دیگری پنهان است؛ آیا فوتبال ما سیمایی از مدیریت اجرایی کشور است؟