راستی و جسارت

آیین اختتامیه هفته تئاتر با تجلیل از ژاله علو، محمدعلی کشاورز، علی نصیریان، بهرام بیضایی و عباس جوانمرد برگزار شد. ژاله علو، محمدعلی کشاورز و علی نصیریان هنرمندان حاضر در مراسم بودند،‌ اما تقدیر از بیضایی و جوانمرد در غیاب ایشان برگزار شد. عباس جوانمرد از کانادا پیامی به مراسم فرستاده بود: در این بیش از هفت دهه از فعالیت هنری‌ام، فروتنانه باید بگویم همیشه وام‌دار پیشینیان بوده‌ام. به راستی باور کنید که هنوز نمی‌دانم «تئاتر زندگی‌ است یا زندگی تئاتر؟». ایمان دارم اگر شما به این پاسخ مهم دست یابید آن وقت لحظه‌ای تامل نخواهید کرد و با همه وجود به مدد رفع معضلات انبوه آن خواهید آمد. راستی و جسارت نخستین امر حیات ماست. این حقیقت حقیقتی است که هیچ‌گاه نباید فراموش شود. تئاتر به ما و عمر و عطوفت ما نیاز دارد، باید نثارش کنیم. حال شما بگویید «تئاتر زندگی ا‌ست یا زندگی تئاتر؟» به راستی کدام یک؟

پس از اینکه پیام عباس جوانمرد خوانده شد، بهزاد فراهانی برای تقدیر از بیضایی که چند سالی است خارج از ایران زندگی می‌کند، روی صحنه حاضر شد و گفت: صحبت کردن راجع به فیلسوف هنر و ادبیات ایران کار بسیار سختی است. وقتی جلوی میکروفن می‌آیم گله‌مند و تلخ‌زبان می‌شوم. من از بزرگان اندیشه و کسانی که سیاست کلان این کشور را اداره می‌کنند، تقاضا می‌کنم این بزرگ را به کشورش برگردانید. تئاتر شهر و سنگلج ما بدون او و عباس جوانمرد کمرنگ است. بیضایی را برگردانید. علی نصیریان نیز که در ادامه برای تقدیر به روی صحنه دعوت شد، اظهار کرد: خیلی خوشبختم که خانواده ما گسترده و خوب شده است. هفته خوب و پرباری را برگزار کردید. یاد کردن از عباس جوانمرد و بهرام بیضایی کار بسیار درست و بجایی بود. عباس جوانمرد از پایه‌ها و رکن‌های تئاتر جدید ایران است. حرف‌های بهزاد فراهانی راجع به بیضایی بسیار بحق بود. من هم تقاضا دارم او را به کشور برگردانید. در این مراسم از محمدعلی کشاورز که به دلیل شرایط جسمی نمی‌توانست روی صحنه حاضر شود، با بردن مدالیوم خانه تئاتر به جایی که این هنرمند نشسته بود، تقدیر شد. طبق گزارش ایسنا، در بخش دیگری از آیین اختتامیه شانزدهمین هفته بزرگداشت تئاتر که پانزدهم اردیبهشت‌ماه در برج میلاد برگزار شد، ژاله علو مورد تقدیر قرار گرفت. این هنرمند با لحنی بغض‌آلود از مردمی که همیشه به او انرژی و روحیه دادند سپاسگزاری کرد و خطاب به حاضران که به صورت ممتد تشویقش می‌کردند، گفت: واقعاً سپاسگزارم. خستگی سال‌ها از تن آدم درمی‌آید.