بهشت ثانی*

عصر روز هشتم بهمن، بعد از 18 ماه زمزمه آب در گوش پل‌های زاینده‌رود شنیده شد. ترانه‌ای شنیدنی که این سال‌های بحران آب به نوستالژی غریبی بدل شده بود. البته جاری شدن آب در بستر خشکیده زاینده‌رود، دیری نمی‌پاید و بعد از 22 روز دوباره قطع می‌شود. بحران آب حالا در همه کشور به یک ابربحران تعبیر شده است. اصفهان یکی از مناطق خشک و پرمخاطره ایران است اما به نظر می‌رسد زاینده‌رود که یکی از نمادهای هویتی شهر تاریخی اصفهان است، در روزها و ماه‌هایی که خشکیده بود، تاثیر منفی بسیاری بر روی رفتار مردم نیز داشت. البته در چند سال گذشته بحران آب در اصفهان تبدیل به یک تنش جدی اجتماعی شده است. از درگیری کشاورزان و شکستن خط لوله انتقال آب به یزد گرفته تا تظاهرات معترضان در بستر خشک زاینده‌رود، آب در اصفهان را به چالشی عمده بدل کرده است. البته این به معنی این نیست که دیگر مناطق کم‌آب و خشک کشور مشکل آب ندارند اما آنچه اصفهان را متمایز کرده است، جاری بودن رودخانه‌ای تاریخی در قلب شهری است که همه تاریخ شکل‌گیری خود را به بقای این رود مدیون است. به نظر می‌رسد مدیریت آب در ایران باید از ماجرای زاینده‌رود به عنوان نقطه عطفی برای مدیریت آب در سرزمین ایران درس عبرتی بگیرد و با ترویج روش‌های صحیح مصرف آب، تغییر الگوهای کشت و کنترل مصرف و... منابع آب ایران را درخور اعتلای میراث نصف جهان و تمامی تمدن ایران‌زمین مدیریت و حفاظت کند. مردم اصفهان از نیمه‌شب هشت بهمن که آب از سد زاینده‌رود رهاسازی و به نقاط مختلف خارج و داخل شهر اصفهان مانند منطقه گردشگری ناژوان، پل تاریخی سی‌وسه‌پل، خواجو، پل‌ جویی، جاری شد نظاره‌گر جریان یافتن زندگی در طول رودخانه زیبا و حیات‌آفرین نصف جهان شدند و با گرفتن عکس‌های سلفی هیجان خود را با دیگران به‌ اشتراک می‌گذارند؛ رودی که حالا قرار است میهمان 22روزه اصفهانی‌ها و بسیاری از ایرانیانی باشد که اصفهان را برای این چند هفته به عنوان مقصد گردشگری انتخاب می‌کنند.

* برگرفته از بیت «به اصفهان رو که تا بنگری بهشت ثانی / به زنده‌رودش سلامی ز چشم ما رسانی» سروده ملک‌الشعرا بهار