ثروت و مرگ‌ومیر

چه در روسیه پس از سقوط شوروی و چه در مناطق درگیر اعتیاد در آمریکا، توقف رشد امید به زندگی اغلب نشانه‌ای از بیماری جامعه تلقی می‌شود اما تشخیص این بیماری می‌تواند دشوار باشد. پژوهشگرانی که به تازگی تلاش می‌کنند بفهمند چرا افزایش طول عمر بریتانیایی‌ها متوقف شده است با مشکل کمبود داده‌ها مواجه شده‌اند. اطلاعات اغلب تاریخ‌گذشته‌اند یا آن‌قدر مناطق وسیعی از کشور را تحت پوشش قرار داده‌اند که نمی‌توان روندهای زیرین آنها را کشف کرد. در این شرایط که نمی‌توان توضیح دقیقی برای این امر ارائه داد برخی متخصصان چنین استدلال می‌کنند که کندی رشد طول عمر محصول کاهش هزینه‌کردها در بهداشت و مراقبت‌های اجتماعی است.

مطالعه‌ای که در 24 اکتبر انتشار یافت بیان می‌کند که این تصویر بیش از آنچه به نظر می‌رسد پیچیدگی دارد. طبق برآوردهای نشریه لانست و «مرکز مطالعه بار جهانی بیماری» مستقر در دانشگاه واشنگتن، از سال 2006 تا 2016 کاهش شمار مرگ‌های زودرس در دهک محروم مناطق سریع‌تر از کاهش آن در میان دهک بهره‌مند بوده است. علاوه بر این، در سال‌های 2013 تا 2015 نه‌تنها رشد مرگ‌ومیر زودهنگام در مناطق مرفه کندتر شد بلکه افزایش یافت. به عبارت دیگر مناطق ثروتمند بیشتر از مناطق فقیرنشین دچار کندی رشد امید به زندگی شدند. جان فورد از دانشگاه آنجلیای غربی که در نوشتن این تحقیق همکاری داشت بیان داشت این اولین پژوهش در بریتانیا و دیگر نقاط است که به چنین یافته‌ای می‌رسد.

آژانس دولتی «سلامت عمومی انگلستان» که تامین مالی این پژوهش را بر عهده داشت بیان می‌کند یک احتمال آن است که بیماری‌هایی مانند ناراحتی‌های قلبی از یک منحنی اپیدمی پیروی می‌کنند. این بیماری‌ها در دهه‌های 1970 و 1980 در نهایت شدت قرار داشتند ولی از آن زمان تاکنون شیوع کمتری داشته‌اند.  از آنجا که ثروتمندان کمتر سیگار می‌کشند، غذای سالم‌تری می‌خورند و ورزش می‌کنند افزایش امید به زندگی بیشتر از این در میان آنها اتفاق نمی‌افتد. اما موضوع پیچیده آن است که شواهد نشان می‌دهند در سال‌های اخیر شکاف نابرابری‌های سلامتی بین فقرا و ثروتمندان اندکی بزرگ‌تر شده است. احتمال دارد افراد فقیری که در مناطق ثروتمند زندگی می‌کنند بیشترین آسیب را دیده و عامل اصلی در این پدیده باشند.

دلیل هرچه باشد این رویدادها باعث شد نابرابری‌های سلامت در مناطق کاهش یابند هرچند سیاستمداران هنوز راضی نیستند.

روند مرگ‌ومیرهای زودهنگام در مناطق محروم کندتر شده اما هنوز آسیب به  مناطق محروم بیشتر از مناطق ثروتمند است. به عنوان مثال تعداد سال‌های ازدست‌رفته به خاطر مرگ زودرس در منطقه محروم بلک‌پول در شمال غربی انگلستان بیش از 14 هزار سال به ازای هر 100 هزار نفر است اما همین رقم در شهر ثروتمند واکینگهام در جنوب انگلستان به هفت هزار سال می‌رسد.

این پژوهش همچنین بهبود تدریجی در درمان بیماری‌های قلبی، سرطان پستان، ریه و روده بزرگ را عاملی دیگر در کاهش سرعت رشد امید به زندگی می‌داند. در مقابل، روند بهبود بیماری‌هایی مانند آلزایمر و سایر انواع زوال‌ عقل تغییر زیادی نداشته است.

آنهایی که عقیده دارند کاهش بودجه بهداشت عامل اصلی نیست و مجموعه‌ای از عوامل را مقصر کاهش روند رشد امید به زندگی می‌دانند بیان می‌کنند که در کشورهایی مانند آلمان و فرانسه نیز این پدیده مشاهده می‌شود هرچند این کشورها همانند انگلستان بودجه‌های درمان و بهداشت را کاهش نداده‌اند. برآوردهای جدید نمی‌توانند به این بحث‌ها و مناظرات پایان دهند. اما تصویر ناخوشایندی که آنها از بهبود وضعیت درمان با توجه به نوع بیماری و منطقه ارائه می‌دهند باعث می‌شود این موضوع اهمیت بیشتری پیدا کند.