ورودی مقالات

طرفداران صندوق‌های ثروت حکومتی می‌گویند بازدهی و سود حاصل از دارایی‌های عمومی از دیدگاه نظری می‌تواند جای مالیات را بگیرد. بسیاری از دولت‌ها از قبل انبوهی از دارایی دارند. مشکل آنجاست که این دولت‌ها اغلب به اندازه کافی از آنها بهره‌برداری نمی‌کنند. اکثر ثروت عمومی در یکی از چهار دسته زیر طبقه‌بندی می‌شود: زمین و منابع طبیعی، املاک و زیرساختارهایی مانند بنادر و جاده‌ها، بنگاه‌های عمومی از قبیل شرکت‌های خدمات و خطوط هوایی دولتی، و دارایی‌های مالی از قبیل دارایی‌هایی که در اختیار صندوق‌های بازنشستگی دولتی هستند. افزایش بازگشت سرمایه در دارایی‌های عمومی فقط به میزان دو درصد دولت‌های سراسر جهان را قادر می‌سازد میزان هزینه‌کرد خود در زیرساختارهای اصلی را دو برابر سازند. تقویت بازگشت سرمایه از طریق روش‌هایی مانند تجمیع پورتفوهای سرمایه‌گذاری با هدف کاهش کارمزدها، دریافت هزینه بیشتر در قبال ایفای نقش آخرین پناهگاه تضمین‌کننده (به عنوان مثال برای سپرده‌های بانکی) و استفاده بهتر از فضای اداری و دیگر املاک صورت می‌گیرد. هرچه دولت‌های نیازمند به نقدینگی بیشتر بتوانند از دارایی‌هایشان درآمد کسب کنند کمتر مجبور خواهند شد از هزینه‌ها در جاهای دیگر بزنند.