توفیق اجباری

مرتضی مرادی: تاریخ نشان داده است که بسیاری از روسای جمهور و رهبران کشورها شهامت عمل به توصیه‌های علم اقتصاد را ندارند. با این حال همواره حتی در کشورهایی که به توصیه‌های اقتصاددانان عمل نمی‌شود، اقتصاددانان با روسای جمهور دیدار  و به صراحت نظرات خود را ابراز می‌کنند. دیدار کینز با روزولت در سال 1934 تاریخ‌ساز بود به طوری که دولت آمریکا با افزایش مخارج دولت به سمت خروج از رکود گام برداشت. دیدار هایک با تاچر در سال 1975 تاریخ‌ساز بود و باعث شد لیبرالیسم جان تازه‌ای بگیرد و بریتانیا به سمت خصوصی‌سازی گام بردارد. دیدار فریدمن با تاچر در سال 1978 و دیدار او با ریگان در سال 1981 و بعد از اینکه به ریاست‌ جمهوری رسید تاثیر شگرفی روی تاچریسم و ریگانیسم داشت. جان‌اف.کندی ایده خود برای کاهش مالیات‌ها را از مشاوران اقتصادی خود گرفته بود هرچند موفق نشد طرح کاهش مالیاتی خود را در کنگره به تصویب برساند. ریچارد نیکسون که در سال 1971 اعلام کرد سیستم برتون وودز باید تغییر کند و سیستم دیگری جایگزین آن شود بسیاری از ایده‌هایش را از مشاوران اقتصادی‌اش گرفته بود. اگرچه روسای جمهور، نخست‌وزیران و رهبران سیاسی کشورها آبشان خیلی با اقتصاددانان در یک جوی نمی‌رود، اما ناچار هستند در آخر به آنها روی آورند زیرا بدون آنها نخواهند توانست مسیر درست را تشخیص دهند.

در این پرونده به این سوالات پاسخ می‌دهیم که دیدار اقتصاددانان و روسای جمهور چه نتایجی را به دنبال دارد؟ این دیدارها چگونه می‌تواند اثرگذار باشد و مسیر حرکت روسای جمهور را تغییر دهد؟ چرا روسای جمهور توصیه‌های علم اقتصاد و اقتصاددانان را نادیده می‌گیرند؟ اقتصاددانان چگونه می‌توانند اثرگذاری خود را در ملاقات با روسای جمهور بیشتر کنند؟ همچنین اینکه بزرگ‌ترین و مهم‌ترین دیدارهای اقتصاددانان با روسای جمهور در کشورهای دنیا چه بوده است؟ به طوری که تعداد زیادی از دیدارهای اقتصاددانان با روسای جمهور در کشورهای مختلف و در زمان‌های مختلف را پوشش داده‌ایم و به طور خلاصه توضیح می‌دهیم که در این جلسات به چه نکاتی پرداخته شده است و اقتصاددانان چه پیشنهاد‌هایی را با توجه به شرایط کشورشان ارائه کرده‌اند.