نبرد پرغرور

پرونده حضور تیم ملی فوتبال در بازی‌های جام جهانی 2018 روسیه با اتمام بازی‌های مرحله گروهی بسته شد تا بازیکنان و مربیان به کشور برگردند؛ بازگشتی شکوهمندانه و با استقبال پرشور مردمی که از تماشای بازی‌های تیم ملی به وجد آمده بودند.

تیم ملی فوتبال ایران مسابقات خود در جام جهانی را با برد مراکش، تیم سخت‌کوش و قهرمان آفریقا آغاز کرد. در یک بازی پرفشار که در دقایق نخستین با حملات بی‌امان مراکشی‌ها و دفاع جانانه بازیکنان تیم ملی شروع شد. مراکشی‌ها هر چه زدند به در بسته دفاع مستحکم ایران خوردند و در نهایت این ایران بود که با گل به خودی مراکشی‌ها پیروز از زمین بیرون آمد. دومین بازی در برابر اسپانیا جنبه‌های مثبت زیادی برای تیم ملی داشت. تیم ملی هم از نظر دفاعی هوشمندانه‌تر ظاهر شد و هم بعد از خوردن یک گل تصادفی، به درستی وارد فاز حمله شد و دروازه اسپانیا را در چند صحنه به شدت تهدید کرد، شانس‌هایی که هیچ‌کدام به گل تبدیل نشد تا باختی آبرومندانه در برابر اسپانیا، یکی از امیدهای قهرمانی به دست آید.

آخرین بازی اما برای تیم ملی، متفاوت‌تر و بااهمیت‌تر بود. کسب برد با هر نتیجه‌ای در برابر پرتغال می‌توانست ایران را به دور بعد جام جهانی ببرد؛ اتفاقی برای نخستین بار در تاریخ فوتبال ایران. بازی اما به تساوی رسید. تک‌گل ایران در این رقابت‌ها را کریم انصاری‌فرد از روی نقطه پنالتی وارد دروازه پرتغال کرد تا رویای صعود همچنان دست‌نایافتنی بماند. با این حال آنچه در ذهن مردم باقی ماند، نه شکست که همکاری تیمی عالی، از جان‌گذشتگی بازیکنان، مهار پنالتی رونالدو توسط بیرانوند، لایی وحید امیری به پیکه، دویدن‌های میلاد محمدی و اشک‌های طارمی و پورعلی‌گنجی بود.

کارلوس کی‌روش به معنای واقعی کلمه از بازیکنان یک تیم ساخته است، تیمی که می‌توان امیدوار بود در جام ملت‌های آسیا بدرخشد و در جام جهانی 2022 قطر در مراحل بالاتر. اگر باب تحلیل و نقد درست بر آن بسته نشود.