مجادله بی‌ثمر

رخ به رخ هم ایستاده‌اند. آنها به رای 16‌میلیونی‌شان اتکا می‌کنند و خواستار دولت در سایه‌اند و اینها به رای 24‌میلیونی‌شان استناد می‌کنند و می‌گویند رای بالا که نگرانی ندارد. بیش از یک ماه از اعلام نتایج انتخابات گذشته اما بحث‌های انتخاباتی هنوز تمام نشده است. موج تخریب‌ها از دو طرف ادامه دارد.

ماجرا پیش از انتخابات آغاز شد. آنجا که محمدباقر قالیباف حتی پیش از اعلام کاندیداتوری در این دوره ریاست‌جمهوری بارها و بارها به دولت تاخت و از حسن روحانی و کابینه‌اش خواست مدیریت پشت میزی را ترک کنند و به سطح جامعه بیایند. حجم انتقادات پیش از آغاز مبارزات انتخاباتی به حدی بود که اصلاح‌طلبان اسحاق جهانگیری را به میدان بفرستند تا حسن روحانی در این کارزار سخت تنها نماند. پیش‌بینی تیم روحانی درست از آب درآمد و مناظره‌های انتخاباتی به محل جدل سیاستمداران بدل شد. دو چهره مورد تایید اصولگرایان؛ محمدباقر قالیباف و ابراهیم رئیسی در یک‌سوی میدان و دو چهره اصلاح‌طلب و معتدل؛ حسن روحانی و اسحاق جهانگیری در سوی دیگر میدان. رسانه‌های بسیاری جهانگیری و قالیباف را مردان در سایه نامیده بودند. مردانی که هر کدام به میدان آمده بودند که کاندیدای اصلی جناح‌شان در مقابل هجمه‌های تند رقیب تنها نماند. کناره‌گیری قالیباف و جهانگیری امیدی بود برای اتمام جدل‌های سیاسی. جدلی که نه قبل از انتخابات و نه در یکی دو هفته آن تمام نشد و همچنان ادامه دارد. از انتقادات تندی که هنوز به حسن روحانی و تیمش وارد می‌شود تا سخنان تندی که گاهی بر زبان حسن روحانی می‌آید. مانند سر دادن شعار علیه روحانی در روز قدس یا نصب بنرها و مداحی‌هایی که برجام و اقتصاد و هرآنچه دولت در چهار سال گذشته بافته را پنبه می‌کند. حسن روحانی هم در این سوی میدان گاهی جوابی می‌دهد که بهانه جدیدی بر تند شدن آتش مخالفت‌هاست. مانند آنجا که گفته بود رای بالا که نگرانی ندارد. یا آنجا که از دولت با تفنگ و بی‌تفنگ صحبت کرده بود یا خروج برخی از نیروها از اقتصاد یا اداره کشور بر اساس رای و خواست 24‌ میلیون‌نفری که به او رای داده‌اند.

نزاع‌های سیاسی پسا‌انتخاباتی همچنان ادامه دارد و نگرانی اصلی این است که جامعه دوقطبی شود یا همان‌طور که اسحاق جهانگیری کمی پیشتر گفته بود بزرگ کردن مسائل فرعی، مانع حل چالش‌های اصلی شود. او از ضرورت فاصله گرفتن از فضای انتخابات گفته بود و اینکه دولت رقیب سایر دستگاه‌های حکومتی نیست. سخنانی که بوی همدلی می‌داد و دعوت همه جناح‌ها و احزاب به پرداختن به ابرچالش‌های اقتصاد ایران و نه مجادله‌های سیاسی بی‌ثمر.

در یک ماه پس از انتخابات تنش‌ها میان دو جناح اگر رو به فزونی نگذاشته باشد، روبه نزول هم نبوده است. کنش و واکنش‌های پیاپی کار را دشوار کرده و سوالی که پیش می‌آید این است که بازندگان و برندگان اصلی این تنش بی‌پایان چه کسانی هستند؟ این مجادله‌های بی‌ثمر برای دولتی که در چهار سال پیش‌رو برنامه‌ها و چالش‌های اقتصادی پیش رو دارد، چه نفع و ضرری دارد؟ و از همه مهم‌تر آنکه این مجادله‌ها چگونه و کی به نقطه پایان می‌رسد؟ اینها سوالاتی است که در پرونده پیش‌رو به آنها پاسخ خواهیم داد.