بریده روزنامه‌ها

نوشت: محمد حقانی، عضو کمیسیون سلامت و محیط زیست شورای شهر گفت: در بازدیدی که چند تن از کارشناسان آب و فاضلاب از آزمایشگاه‌ها و تجهیزات سازمان آب و فاضلاب داشتیم، آنها اعلام می‌کردند که در حال حاضر ۲۵ درصد از آب تهران از طریق سفره‌های زیرزمینی و قنات‌ها تامین می‌شود. بررسی‌های ما حکایت از آن دارد که حداقل ۴۰ درصد از آب تهران از طریق قنات‌ها و سفره‌های زیرزمینی و ۶۰ درصد مابقی از طریق آب‌های سطحی و رودخانه‌ها و سدها تامین می‌شود که با تداوم گرما و افزایش کم‌آبی و مصرف آب این درصد می‌تواند به ۵۰ به ۵۰ و حتی ۶۰ به ۴۰ درصد افزایش پیدا کند... در اینکه آب تهران به هر حال به دلیل نشت فاضلاب‌ها تا حدودی آلوده می‌شود شکی نیست.

در یادداشتی به قلم بهمن کشاورز از حقوقدانان کشور نوشت:.. در تاریخ خوانده‌ایم که در جنگ‌های صدر اسلام خانم‌ها برای تشجیع رزمندگان در حاشیه میدان‌ها حاضر بودند و همچنین نقش پرستار را بازی می‌کردند...در مسابقات ورزشی، موضوع کرامت و اقتدار و آبروی ملت و کشور در میان است. و شاید مطلب به نوعی قابل تشبیه به جنگ باشد. همچنین اگر این بحث مطرح شود که در مسابقات تماشاچیان ممکن است چیزهایی بگویند و حرکاتی بکنند که شنیدن و دیدن آنها در شأن خانم‌ها نیست، خواهیم گفت آیا این موارد از آنچه در جنگ‌های باستانی گفته و انجام می‌شد، شدیدتر و بدتر است؟... حاصل اینکه با توجه به نبودن حکم صریح خاص و به‌وی‍ژه قانون در این مورد، ممانعت از حضور خانم‌ها در استادیوم‌های ورزشی قابل توجیه به نظر نمی‌رسد.

نوشت: مجید رضازاده رئیس مرکز توسعه پیشگیری سازمان بهزیستی کشور از ابتلای بیش از چهاردرصد کودکان خیابانی تهران به ایدز بر اساس مطالعه انجام‌شده در شهر تهران خبر داد. او گفت: بر اساس نتایجی که در ارزیابی‌ها به دست آمده؛ کودکان خیابانی به‌شدت در معرض خطر ابتلا به ایدز قرار دارند. به همین دلیل سازمان بهزیستی بر پیشگیری از ایدز در میان کودکان خیابانی متمرکز شده و اقدام به تدوین الگوی پیشگیری از ایدز در میان کودکان خیابانی کرده که در این برنامه کودکان مبتلا را شناسایی کرده و آزمایش‌های ضروری را انجام می‌دهیم. گرایش به مواد در میان آنان بیش از سایر کودکان است. همچنین این کودکان بعضاً تحت سوءاستفاده و خشونت جنسی بوده و در نتیجه در معرض رفتارهای جنسی ناایمن هستند.

در یادداشتی به قلم ناصر فکوهی استاد دانشگاه نوشت:.. باید تلاش کرد از گم‌گشتگی در فضای مجازی خود را نجات داد، اما نه با روش‌های ریاضتی و زاهدمسلکیِ تصنعی، بلکه با درک جهان واقعی به شکلی که واقعاً در جریان است. اگر حضور ما در فضای مجازی برای تقویت تخیلات و توهم‌هایمان و برای وقت‌کشی باشد، البته بهتر است از آن فاصله بگیریم، ولی اگر این حضور را برای خود فرصتی بشناسیم برای آنکه جهان‌های تازه و در حال شکل‌گیری آینده را کشف کنیم، باید حضورمان را هرچه بیشتر تقویت کنیم. مطمئن باشیم این تقویت حضور در این حالت آگاهانه و هوشمندانه، نه‌تنها روابط و فضاهای واقعی را از میان نمی‌برد، بلکه از خطاهای جاری، رایج و گسترده که در رابطه با فضاهای واقعی هر روز در حال ارتکاب‌شان هستیم، احتمالاً نجات‌مان خواهد داد.