رویای میزبانی

ایران میزبان جام ملت‌های آسیا در سال ۲۰۱۹ می‌شود. این خبری بود که علی کفاشیان در اسفند سال ۹۱ اعلام کرد. خبری که در ابتدا خیلی‌ها آن را یک شوخی می‌پنداشتند اما کمی بعد و با تایید کنفدراسیون فوتبال آسیا، نامزدهای رسمی کسب میزبانی جام ملت‌های آسیا در سال ۲۰۱۹ اعلام شدند: ایران، تایلند، امارات و البته عربستان سعودی. AFC در بیانیه رسمی‌اش تصریح کرده بود کشورهای لبنان، چین، بحرین، مالزی، میانمار و عمان هم برای میزبانی این مسابقات اعلام آمادگی کرده بودند اما در مهلت قانونی برای ارسال مدارک از این اشتیاق خود صرف‌نظر و از میزبانی کناره‌گیری کرده بودند. رویای میزبانی ایران حالا وارد فاز تازه‌ای شده است. هفته گذشته از مقر کنفدراسیون آسیا در مالزی خبر رسید که عربستان از میزبانی جام‌ ملت‌های آسیا در سال ۲۰۱۹ کنار گذاشته شده است. این در حالی بود که پیش از این تایلند هم از دور ماراتن کسب میزبانی جا مانده بود و حالا فقط ایران و امارات نامزدهای رسمی کسب میزبانی مسابقات هستند. در این میان برخی از کارشناسان ورزشی ایران اعتقاد دارند شانس ایران در مقابل امارات برای کسب میزبانی بسیار ناچیز و اندک است. چه اینکه اماراتی‌ها در بحث زیرساخت (ورزشی و غیرورزشی) فرسنگ‌ها از ایران پیشی گرفته‌اند و البته قدرت لابی بیشتر و بهتری دارند. جالب اینجاست که فدراسیون فوتبال ایران هم در طرح اولیه و ۱۱‌بندی خود به مقامات AFC برای کسب رضایت آنها، تنها یک ‌بند را به مسائل زیرساخت مرتبط ساخته و در ۱۰ بند دیگر روی مسائل فرهنگی و تاریخی ایران تمرکز کرده است. بد نیست ۱۱ دلیل فدراسیون فوتبال ایران برای میزبانی جام ملت‌های آسیا را به صورت تیتروار مرور کنیم:
1- ایران؛ مهد جاذبه و زیبایی / 2- انگیزه بالا برای کسب میزبانی جام ملت‌های 2019 آسیا / 3- حرکت رو به رشد در توسعه زیرساخت‌های نرم‌افزاری و سخت‌افزاری فوتبال/ 4- علاقه‌مندی بالای مردم به فوتبال و حضور فعال و پرشور آنها در استادیوم‌ها / 5- تجربه و پتانسیل بسیار خوب و بالا در برگزاری میزبانی‌ها / 6- خصلت برجسته ایرانیان؛ مهمان‌نوازی / 7- فوتبال ایران پرسابقه‌ترین در آسیا / 8- ایران؛ گذرگاه آسیا / 9- ایران؛ کشوری چهار‌فصل / 10- ایران؛ کشور نقش‌واره‌های دستی / 11- ایران؛ کهن‌ترین کشور آسیا با جاذبه‌های باستانی بی‌نظیر.
برخی از کارشناسان حوزه مدیریت ورزش اعتقاد دارند کفاشیان و همکارانش در ساختمان مشکی‌رنگ سئول (خیابانی در تهران که در آن فدراسیون فوتبال ایران واقع شده است) با زیرکی خاصی این پروپوزال را تهیه کرده‌اند و به جای تمرکز بر ورزشگاه‌های ساخته‌شده بر توسعه آنها در سال آینده متمرکز شده‌اند و به جای نشان دادن فرودگاه‌ها و هتل‌های بین‌المللی ما -که در مقایسه با کشورهای همسایه در وضعیت ضعیف‌تری به سر می‌برند-، روی مسائل فرهنگی و تاریخی تمرکز کرده‌اند. اما هرچه هست، میزبانی یک جام بزرگ مانند جام ‌ملت‌های فوتبال نیاز به زیرساخت دارد. هم زیرساخت ورزشی و هم زیرساخت‌های گردشگری. نکته تاسف‌بار ماجرا اینجاست که وضعیت بغرنج زیرساخت ورزشی در ایران تنها به ورزش فوتبال ختم نمی‌شود و این روزها حتی رشته‌های جهانی ما مانند بسکتبال و والیبال هم غیر از ورزشگاه پیر و سالخورده آزادی، جایی برای میزبانی و بازی ندارند. جایی که علاوه بر سرویس دادن به تیم‌های ملی ما، مهدی باشد برای نوجوانان با‌استعداد و جویای نامی که می‌خواهند روزی مدارج ترقی را در رشته مورد نظر خود طی کنند و در زمره نام‌آوران ورزش ایران قرار بگیرند.