کابوس بازگشت

در ماه گذشته بسیاری از چهره‌های منتقد دولت به انحای مختلف از سخنرانی گرفته تا حضور در کف خیابان نسبت به تکرار تاریخ بر محور اصلاحات ابراز نگرانی کرده‌اند. تحولی که با توجه به وضعیت کنونی ایران کمی بعید به نظر می‌رسد. این روزها حتی حامیان دوآتشه اصلاح‌طلبی نیز باوری به تکرار دوران اصلاحات نداشته و بسیاری از آنها این تحول را با توجه به وضعیت امروز ایران نه ممکن و نه مفید ارزیابی می‌کنند. اگر مواضع اصولگراهای معتدل در چند سال گذشته را نیز مورد توجه قرار دهیم، درمی‌یابیم که کمتر دغدغه‌ای نسبت به اصلاحات و اصلاح‌طلبان دارند. آنان نیز این روزها بیش از مرور خاطرات اختلافات گذشته با اصلاح‌طلبان نگران طیف تندرویی هستند که در صورت قدرت‌یابی مجدد ممکن است دیگر از تاک و از تاک‌نشان اثری باقی نگذارند. مردم نیز اگر در وانفسای اقتصادی کشور مجالی برای تامل و تفکر داشته باشند، بیش از اینکه دفتر پرابهام خاطرات خود و پدران خود را ورق بزنند، در پی یافتن مسیری برای زندگی بی‌دغدغه و بهتر هستند. با این توضیحات این پرسش طرح می‌شود که چه افراد و کدام جریان‌ها به این اندازه نگران تکرار تاریخ و بازگشت به دوره اصلاحات هستند. هدف این گروه‌ها از این مساله چیست؟ به نظر می‌آید این هشدارها بیش از اینکه نشان از نگرانی نسبت به بازگشت به گذشته باشد، در نقش اسم رمز عملیات تازه برای جلوگیری پیشروی بیشتر دولت یازدهم و ائتلاف میانه‌روها و اصلاح‌طلبان برای تصاحب مجلس آتی است. احتمالاً قرار است از اصلاح‌طلبان دشمنی بزرگ ساخته شود و جریان منتقد دولت به مدد این قصه‌پردازی دست‌کم در دو سال آینده به وحدتی تاکتیکی دست یابند. با این همه بعید به نظر می‌رسد بازیگران جغرافیای سیاست در ایران این بازی را جدی بگیرند. بسیاری از جریان‌هایی که تلاش دارند کابوس بازگشت اصلاحات را مطرح کنند به‌مثابه همان للـه ترش‌رویی هستند که کودک از هراس آنان فریاد می‌زند و قاعدتاً هر فرد دیگری که برای کودک آغوش باز کند به سمت او خواهد رفت. با این تحلیل بعید به نظر می‌رسد که استراتژی لولوسازی از اصلاح‌طلبان دست‌کم در آینده‌ای نزدیک برای اصولگرایان معتدل و حتی طبقه سنتی و غیرسیاسی کارگر باشد.