زورگیری در خلاء قانون

با توجه به اینکه زورگیری در شهرهای ایران پدیده تازه‌ای است؛ قانون مستقل و محکمی برای برخورد با آن نیز وجود ندارد و همچنان برای جلوگیری از آن قوانین پیشین مانند قانون مجازات اسلامی استفاده می‌شود. البته این موضوع هم جالب توجه است که در ایران قوانین به اندازه‌ای هست که برخی حقوقدانان از «تورم در قانون» بگویند و اینکه «تورم مذکور» کار را سخت‌تر کرده است. اما به هر حال وقتی قانونی برای پدیده زورگیری وجود نداشته باشد؛ به تبع آن، زورگیری در مفاهیم «جُرم» تعریف و دسته‌بندی نشده است. بررسی‌ها نشان می‌دهد تنها در یک مورد قانونگذار از واژه «اخاذی» به عنوان «زورگیری» استفاده کرده است: ماده 617 قانون مجازات اسلامی که می‌گوید: «هر کس به وسیله چاقو و یا هر نوع اسلحه دیگر تظاهر یا قدرت‌نمایی کند یا آن را وسیله مزاحمت اشخاص یا اخاذی یا تهدید قرار دهد یا با کسی گلاویز شود در صورتی که از مصادیق محارب نباشد به حبس از شش ماه تا دو سال و تا 74 ضربه شلاق محکوم خواهد شد.» حالا اگر این «اخاذی» همراه با آزار جسمی باشد؛ متهم مشمول ماده 652 و محکومیت به 10 سال زندان و 74 ضربه شلاق می‌شود. اگر زورگیری منجر به قتل شود؛ متهم به قصاص هم محکوم می‌شود. استناد قوه قضائیه برای اعدام زورگیرانی که با سلاح سرد اقدام به این کار می‌کنند؛ ماده 190 قانون مجازات اسلامی است که شرایط «محاربه» بر مجرم جاری می‌شود.