انتقاد از پرگویی و کم‌کاری

علی ربیعی وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی در دیدار با مدیران دستگاه‌های اجرایی و فعالان بخش خصوصی استان مازندران با اشاره به «بهره‌وری پایین کار در ایران» به انتقاد از رواج آنچه «پرگویی، کم‌کاری و همه چیزدانی ایرانی‌ها» می‌خواند، پرداخت و گفت: «ما ایرانی‌ها درباره همه چیز نظر می‌دهیم؛ سر کار به جای کار کردن، فیلم تماشا می‌کنیم و چای می‌خوریم، در حالی که با این وضع کشور پیش نمی‌رود و نباید انتظار داشت که به مسیر درست برسیم.» آقای ربیعی از اینکه «زیاده‌گویی یکی از خصلت‌های ایرانی‌هاست» اظهار تاسف کرده و گفته که «همین زیاده‌گویی است که وقت زیادی از ما را می‌گیرد». او در بخش دیگری از سخنانش گفت: «هیچ فردی را نمی‌شناسیم که بگوید ما چیزی را بلد نیستیم و ما ایرانی‌ها درباره همه چیز نظر می‌دهیم؛ از دعوای مایلی‌کهن و علی دایی تا مسائل دیگر.» او یک مثال از این موضوع زده است: «در دستگاهی که مسوول آن هستیم ساعت کاری هشت و ۱۵ دقیقه تا ۱۴ و ۱۵ دقیقه است که یک ساعت آن صرف نماز و ناهار می‌شود، دو روز نیز دورکاری است و در مجموع ۱۵ ساعت در هفته درگیر با کار هستیم.» این اظهارات تا چه حد درست است؟ آیا ایرانی‌ها، ذاتاً تنبل هستند یا ساختار اقتصاد ایران است که از خردسالی تا بزرگسالی نیروی کار در ایران را تنبل بار می‌آورد؟